Melkorka - 01.05.1944, Síða 6

EINHUGA ÞJÓÐ
Eftir Þóru Vigfúsdóttur
Áður en langt um líður gengur íslenzka þjóð-
in enn einu sinni að kjörborðinu. Eftir 20. maí
hefst atkvæðagreiðsla um stofnun lýðveldis á
íslandi.
Enginn er sá íslendingur, að hann þekki ekki
að meira eða minna leyti sjálfstæðisbaráttu þjóð-
arinnar gegnum aldirnar, viti ekki, að hún hefur
verið háð af beztu mönnum og konum þjóðar-
innar í ýmsum myndum, í raun og veru frá því
að landið komst undir erlend yfirráð.
í barnaskólanum lærðum við strax að láta
okkur þykja vænt um Jón Sigurðsson og sung-
um með hrifningu: alfrjáls skal þjóð í alfrjálsu
landi, lærðum kvæði skáldanna: Kóngsþrælar ís-
lenzkir aldregi vóru, og um ísland sem er „feg-
urst og kærst og að eilífu stærst í ást og í fram-
tíðar vordraumum barnanna sinna.“
Við urðum stór og fullorðin, lásum söguna, og
hvar sem við litum inn í aldirnar, þar sem ís-
lands óhamingju varð svo margt að vopni, þá
voru alltaf menn og konur á öllum tímum, sem
buðu erlendum yfirgangi byrginn, hefndu órétt-
hans. Barátta hinna vinnandi stétta er barátta
fyrir nýju og betra þjóðfélagi, hinu samvirka
þjóðfélagi, þar sem gæði jarðarinnar eru notuð
handa börnum jarðarinnar. Hið samvirka þjóð-
félag ber í sér möguleikann til slíkrar skipulagn-
ingar framleiðslunnar, að konan sleppi við hið
síendurtekna daglega strit, sem nú fylgir heim-
ilislífinu og hún öðlist jafnan rétt karlmanninum
til þess að velja starf sitt og vaxa í því.
Þess vegna kemur Melkorka til ykkar fyrsta
maí og mælir, „því hún fær ekki dulist lengur.“
Hún stendur „undir rauða merkinu, sem táknar
lifandi blóð mannkynsins“. Skáldið hefur séð
hana og kveðið:
ar og ofbeldis og mögnuðu baráttukjark þjóðar-
innar. Við munum eftir nöfnum eins og Grund-
ar-Helgu, sem lét drepa hirðstjóra konungs, And-
rés Smið, þegar hann kom með óaldarflokk sinn
norður í Eyjafjörð, Ólöfu ríku Loftsdóttur, er
grét ekki Björn bónda sinn, heldur safnaði liði
og hefndi harma sinna og það svo rækilega, að
lá við styrjöld milli Dana og Englendinga. Við
munum líka eftir Þórunni dóttur Jóns Arasonar,
sem eggjaði Norðlendinga til hefnda eftir föður
sinn, og hefur okkur ekki alltaf hitnað um hjarta-
ræturnar við að lesa um hina tíu óþekktu norð-
lenzku vermenn, sem sagan þekkir ekki einu
sinni nöfn á, er fóru suður og drápu Kristján
skrifara. Og aldirnar liðu, það birti í lofti, og nú
fellur það okkur í skaut, kynslóð 20. aldarinnar,
að ganga að kjörborðinu og segja síðasta orðið
í sjö alda langri baráttu.
Það er ekki ótrúlegt, að meðal komandi kyn-
slóða verði menn og konur, sem óski þess að
hafa lifað þessa hátíðastund í lífi þjóðarinnar,
óski þess að hafa verið umluktir því andrúms-
„En í kvöld lýknr vetri
sérhvers vinnandi manns
og á morgun skín maísól
það er maísólin hans
það er maísólin okkar
okkar einingar-bands
fyrir þér ber ég fána
þessa franitíðarlands."
Barátta konunnar gegn karlmanninum er ekki
lengur til, heldur aðeins barátta hennar við hlið
hans, fyrir réttlátara þjóðskipulagi. Á þann hátt
öðlast hún fyrst frelsi og fullt jafnrétti.
2
MELKORKA