Melkorka - 01.05.1944, Blaðsíða 31

í lífinu hljóti að verða þaS aS verSa húsfreyja
og móSir. ViS því út af fyrir sig er ekkert aS
segja, ef hin verSandi húsfreyja og móSir veit
og skilur, aS hún ber líka fulla ábyrgS út fyrir
þau takmörk. Hún þarf þegar í æsku aS gjöra
sér þaS ljóst, aS hún er sjálfstæS vitsmunavera,
sem stendur karlmanninum í engu aS baki and-
lega, ef hún nýtur sömu aSstöSu og hann til
þroska og menntunar.
Eins og eSlilegt er hefur erfSavenjan enn
allt of föst tök á oss konum. Ungu stúlkurnar
drekka svo aS segja í sig meS móSurmjólkinni
hinn aldagróna hugsunarhátt um stöSu konunn-
ar. Fáir hreyfa því, hvaSa afleiSingar þetta hefur.
Ein sú háskalegasta er, aS allt of margar efnis-
stúlkur eySa dýrmætum æskuárum í hégómlegt
tildur og hugsunarlaust ráf. Loks kemur svo aS
því, aS þær eignast mann og gerast húsfreyjur.
Ungu konunni finnst þá enn sem fyrr ástæSulaust
fyrir sig aS brjóta heilann um þaS t. d., hvernig
þjóSarskútan veltur. Heima hugsaSi og talaSi
„pabbi“ um þess háttar, en „mamma“ hafSi nóg
aS hugsa urn innanhússtörfin. Er þá ekki sjálf-
sagt, aS á heimili ungu hjónanna ríki sama venj-
an?
„Snælands dóttir, Snælands sonur,
snúiS bæSi í sömu átt!“
kvaS GuSmundur GuSmundsson í kvæSi sínu
„Kvennaslagur“. Mun ekki vera kominn tími til
aS leggja eyrun viS þeim orSum? Væri ekki
reynandi aS vekja athygli ungu stúlknanna betur
en nú er gert á því, aS þjóSfélagiS allt á kröfur
á hendur þeim?
Konurnar sjálfar þurfa aS vakna. Þær þurfa
aS fyllast heilögum anda og eldi til þess aS hrista
af sér erfSamók vanans. Þær mega ekki lengur
draga sig í hlé, þótt heimilisylurinn sé notalegur.
Vér lifum á tímum, þar sem hiS gamla hrynur
örar en nokkru sinni fyrr, síSan er sögur hófust.
Framrás nýja tímans getum vér eigi heft meS
því aS reyna aS standa kyrrar, eSa syngja gamla
tímanum lof og dýrS og fordæma hinn nýja. HiS
gamla fellur samt sem áSur og hiS nýja kemur
í einhverri mynd. En eitt aSalskilyrSiS fyrir því,
aS nýi tíminn verSi góSur og heillaríkur er, aS
konan, móSirin, verSi víSsýn, frjáls og fram-
sækin, aS hún þekki sinn vitjunartíma og beiti
viti sínu og vilja til heillaríkra áhrifa á öllum
sviSum þjóSlífsins. Þá fyrst rætist þaS, er skáld-
iS kvaS, aS konan verSi
„lands og lýSa
ljós í þúsund ár.“
Kvenréttindafélag íslands og stofnun þess
Ejtir Laufeyju Valdimarsdóttur
„Voru það einhverjir sérstakir straumar,
innlendir eða erlendir, sem ollu því að
Kvenréttindafélag íslands var stofnað
1907, en hvorki fyrr né síðar.“
ÁriS 1901 var stofnaS á NorSurlöndum félag
er nefndist Norræna kvenfélagiS. — Átti þaS aS
vinna aS kynningu kvenna í löndum þessum meS
bréfaskriftum. IlafSi móSir mín, Bríet BjarnhéS-
insdóttir fengiS bréf frá ritstýru norska blaSsins
„Husmoderen“, sem var hliSstætt blaS Kvenna-
blaSinu og er félagiS var korniS á fót voru í því
62 sænskar konur, 90 norskar, 23 finnskar, 37
danskar og 6 íslenzkar, og var móSir mín ein
þeirra og skrifaSist hún á viS sænska konu, Marie
Wærn. Nokkru síSar var ákveSiS aS halda nor-
rænan kvennafund í Kristíaníu, sem Osló hét þá,
sumariS 1902, og var boSaS þangaS, meSal ann-
arra, íslenzkum konum og færeyskum. MóSir mín
hafSi ætlaS aS fara á þennan fund og ferSast um
leiS um NorSurlönd, en þá bar aS skyndilega
MELKORKA
27