Melkorka - 01.12.1946, Blaðsíða 8

Frá jiilltráajundi Kvenréttindafél. Islands 1944. Fyrír miðju sjást Laufey Valdimarsd. og María Knudsen (standandi)
gerð að bera þungar byrðar, sem alltaf voru
þyngdar og gáfu aldrei neina hvíld. Samt var eins
og hún þreyttist aldrei, alltaf jafnvægi í lundinni,
alltaf spaugsyrði á reiðum höndum, aldrei dapur-
leiki og vonleysi, ekki heldur, þegar sjúkdómur-
inn miskunnarlausi, sem dró hana til dauða,
merkti sér hana fyrrr fullt og allt.
Eins og þrekfólki er títt, vildi María Knudsen
bera harrna sína og erfiði ein og óstudd, með-
aumkun þoldi hún ekki, á því sviði gat jafnvel
gætt hjá henni ósanngirni. Ein mín sterkasta end-
urminning um hana er það, er hún í eitt skipti
vísaði á hug samúð, sem hún kallaði vera sama
og meðaumkun. Því vil ég nú fyrst og fremst
votta hinni látnu þrekkonu virðingu mína, að-
dáun og þökk fyrir það, sem hún var og það, sem
hún leysti af hendi hér hjá okkur.
Barátta og starf Maríu Knudsen var vitanlega
um fram allt helgað heimili hennar og börnum,
sem hún hefði verið reiðubúin að fórna sínum
síðasta blóðdropa. En auk þess vildi hún láta öll
réttindamál smælingja þjóðfélagsins til sín taka
og taldi þar ekki eftir neitt erfiði. Þess vegna varð
hún eins eldheit kvenréttindakona og hún var og
tók í stjórnmálum afstöðu með þeim, hverra hlut-
ur er fyrir borð borinn í lífsbaráttunni. Heit
flokkskona var hún lJó ekki og mundi aldrei hafa
getað verið, því bæði gáfur og þrek var of mikið,
til þess að hún gæti látið segja sér fyrir um af-
stöðu til ýmissa mála. í hvaða máli sem var,
mundi María Knudsen aldrei hafa farið eftir öðru
en sannfæringu sinni og samvizku. Um þetta
myndi ég aldrei liafa getað efazt, enda þótt skoð-
anir okkar á ýmsum málum færu ekki alltaf sam-
an, en þegar slíkt gagnkvæmt traust er fyrir hendi
er auðvelt að vinna saman.
Ég talaði við Maríu Knudsen í síðasta sinn í
sírna, tveimur eða þremur dögum áður en hún
dó. Hún var að biðja mig að mæta á stjórnar-
fundi í Kvenréttindafélaginu, og var þá svo af
henni dregið, að það var sem rödd hennar væri
ómur frá öðrum heimi. Slíkt var þrek hennar,
méð dauðann fyrir augum og þrotna líkamskrafta
hugsaði hún enn, ekki eingöngu um sína nánustu,
heldur líka um þau mál, sem hún hafði gefið svo
mikið af kærleika sínum og orku, j afnréttismál
kvenna og kjör lítilmagnans yfirleitt. Mikinn arf
hlýtur slík kona að eftirláta börnum sínum í
minningunum um það, sem hún var.
40
MELKORKA