Melkorka - 01.07.1950, Síða 10

ur, sem höfum fætt börn inn í heiminn — til lífsins að
því að við héldum — fyllumst skelfingu?
En hvað getum við íslenzku konurnar gert? Við finn-
um okkur fáar og smáar við lilið miljónanna.
Mikkel Borgen, blaðamaður við danska blaðið Fami-
líu sjórnalinn, segir meðal annars: Eitt getum við Dan-
ir gert, þó við séum lítil þjóð og vanmegnug, við getum
hvert og eitt einasta okkar, hvar sem við erurn stödd,
talað á móti því að þriðja heimsstyrjöldin verði hafin.
Við verðum stöðugt að mótmæla því.
Það sama getum við íslenzku mæðurnar einnig gert,
og því ekki feðurnir lika? Við hljótum öll sem eitt, að
mótmœla öllum stríðsundirbúningi og allri þátttöku
Islands i sliku, vegna barnanna okkar, fæddra og
ófæddra, vegna hugsjónarinnar um manninn og lífið.
Það er manninum ósamboðið að jafna deilur sínar með
morðvopnum.
En mótmæli hvers og eins ná þó lillum árangri ef
þeir ekki sameinast. Sameiningin gerir hina mörgu,
smáu volduga og sterka. íslenzka alþýðan, foreldrar,
konur og karlar, verður að sameinast miljónunum í
heiminum, sem aðeins óska eftir friði. Og við höfum
sögu að segja þeim. Við höfum engan lier og engan
vopnaburð. Við höfum kennt börnunum okkar að virða
lífið. Við höfum aldrei þurft að óttast að sonum okkar
yrði fyrirskipað að myrða meðbræður sína.
Engu að síður hafa þessir synir getið sér frægð, þó
það sé ekki á vígvelli við mannvíg. Þeir hafa getið sér
frægð við mikil afrek að bjarga mannslífum. Það þykir
okkur íslenzku mæðrunum góð frægð og eftirsóknar-
verð. Við erum stóltar af slíkum sonum og óskum þess
eins að í framtíðinni þyki sú frægð bezt og eftirsóknar-
verðust í ölluin heimi. Að því viljum við stuðla.
Katrín Pálsdóttir.
Eigum við að vera pólitískar?
Eftir Halldóru O. Guðmundsdóttur
Það þótti mikill sigur þegar íslenzkar
konur unnu, eftir harðsnúna baráttu, hin
svokölluðu „pólitísku" réttindi — kosning-
arrétt og kjörgengi — og það var það.
Því var, þar með, „slegið föstu“ að með
því væri og fengið að fullu jafnrétti kvenna
og karla.
En lítum svo á hina raunhæfu hlið, tök-
um til dæmis verkamanninn — þar á ég við
bæði karlmanninn og kvenmanninn, sem
þurfa að lifa af vinnu sinni og það trúi ég
sé undantekningarlaust.
Samkvæmt taxta Verkamannafélagsins
Dagsbrúnar í Reykjavík er lágmarkskaup í
almennri vinnu kr. 3,08 í grunnkaup eða
kr. 9,24 miðað við hin lögbundnu 300 stig,
en samkvæmt taxta Verkakvennafélagsins
Framsóknar, sama stað, er við hreingern-
ingar og uppskipun á saltfiski kr. 2,20 í
grunnlaun (kr. 6,60) við aðra fiskvinnu kr.
2,05 (kr. 6,15) en fyrir alla aðra vinnu kr.
2,00 í grunnl. eða kr. 6 með sömu vísitölu.
Getur nokkur með sanngirni haldið fram
að þetta sé jafnrétti? Mér þykir ólíklegt að
nokkur verkakona finni ekki til þess hve
óréttlátur þessi mikli munur á launum er,
og með tilliti til þess að karlmanninum er
sízt oflaunað eru þetta smánarlaun.
Eg vil vekja athygli á að Verkakvennafé-
lagið Framsókn hefur 35 ára baráttu að
baki með hundruðum félagskvenna og þó
er jafn langt frá að jafnrétti Iiafi náðzt og
raun ber vitni um.
Ég býzt við að konur í launastétt hafi
fylgzt með frumvarpi Hannibals Valdimars-
sonar á Alþingi í fyrra vetur og undirtektir
og afgreiðslu þess svo að ég ætla ekki að
fjölyrða um það.
Það sem fyrir mér vakti með línum þess-
um var að leitast við að vekja athygli og um-
liugsun okkar kvenna á viðhorfi og þátt-
töku okkar í lífsbaráttunni, hve langt er í
land að fullt jafnrétti liafi náðzt enda þótt
Kvenréttindafélagið starfi með hundruðum
36
MELKORKA