Búnaðarrit - 01.01.1945, Page 247
243
BÚNAÐARRIT
verði mn meira en þeim útgjöldum nemur, sem hækk-
unin bakar launþega?
Er von á góðu aí' slíkri svikamyllu?
Þessi vísitölumál þurfa áreiðanlega að endurskoð-
ast af vitrum og víðsýnum mönnum. Alþýðumennirnir
skilja að minnsta kosti, að hér er um alvarleg mistök
að ræða, hvort sem sérfræðingarnir geta áttað sig á
því.
Ég hef sýnt fram á, að það er lokuð leið að lækka
verð landbúnaðarvara með kauplækkunum hjá sveita-
fólki, þar sem búast má við auknum kröfum frá þess
hendi. Ég skal enn fremur benda á atriði í (i manna
nefndarálitinu, sem í raun og veru er ekki frambæri-
legt gagnvart bændum, það er, að þeim er ekki ætluð
nein þóknun af verkafólkshaldi. Hvaða atvinnurekandi
mundi taka að sér alla þá áhættu, sem fylgir því að
liafa margt verkafólk, og fá ekkert fyrir — ekkert álag
á vinnu þess. Þelta skilja atvinnurekendur og iðnver
bæjanna, sem mega leggja ákveðnar prósentur á alla
keypta vinnu.
Kostnaður við viðhald og endurbótaþörf jarða er
rnjög lítið tekinn til greina.
Eina leiðin til að fá ódýrari landbúnaðarframleiðslu
innanlands er að bæta aðstöðu landbúnaðarins, ef
bændastéttin á ekki að verða hnignandi þrælastétt
þjóðfélagsins. Bent hefur verið á leiðir í þessa átt með
tillögum milliþinganefndar búnaðarþings 1943.
Sum undirbúningsatriðin eru orðin að lögúm, „Bún-
aðarmálasjóðslögin“ og lög um jarðræktar- og húsa-
byggingasamþykktir i sveitum. En því miður gat Al-
þingi ekki fallizt á aðalatriðið, að leggja fram aukna
fjárhagslega aðstoð til jarðræktar, en það er undir-
staða undir því, að jarðræktar-samþylcktirnar komi að
fullu gagni. En jarðræktin er l'rumskilyrði fyrir auk-
inni tækni landbúnaðarins.
Við settuni þá kröfu fram, að bændur ætlu kost á