Búnaðarrit - 01.01.1945, Blaðsíða 257
BÚNAÐARRIT
253
Jjessara manna siðan að i'á liin nauðsvnlegustu tæki
til að gera við minni háttar bilanir í sinni sveit. Gæti
hann rekið þá starfsemi jafnhliða búskapnum.
Það væri ógerningur að senda allar vélar á véla-
verkstæði, hve smávaégileg sem bilunin væri, en með
því að hafa einn eða tvo menn í hverri sveit útbúna til
að gera við þær bilanir, sem bóndinn sjálfur hefur ekki
tæki til að gera við, má spara bæði dýrmætan tíma og
peninga.
Það hefur oft komið fyrir í Bandarikjunum, að
bændur hal'a fleygt vélum og álitið þær ónvtar vegna
smávægilegrar bilunar, sem ekki liefði kostað nerná
nokkrar krónur að gera við, el' lagni og þekking væri
við höfð. Gæti ég vel trúað, að einnig hér á landi liggi
margar vélar i lamasessi, sem smávægileg viðgerð gæti
gert sem nýjar og sparað kaup á nýrri vél.
Þaðer aldrei af oft brýnt fyrir mönnum, sama hvaða
vél þeir stjórna, að fimm mínútum eytt í að smvrja og
lagfæra vélina við lok hvers vinnudags, er tími, sem
vel cr eylt, og mun borga sig margfalt með lengdum
aldri vélarinnar.
Ég hel' talað mikið um Bandarikin hér og tekið
dæmi þaðan. Suma hel' ég heyrt segja, að það geti ver-
ið, að svona sé það í Bandaríkjunum, en að okkar stað-
hættir séu aðrir og okkar búskapur svo smár, að amer-
ískar vélar komi hér ekki (il greina. En til að afsanna
þetta skal bent á það, að nærri hver einasti íslenzkur
bóndi á margfalt stærra ræktanlegt land en allt það
land, sem meðal amerískur bóndi hefur. Sá er mun-
urinn, að Bandaríkjabóndinn hefur að jafnaði allt sitl
land undir ræklun, en íslenzki bóndinn aðeins örlítið
brot af sínu landi.
Ef íslenzki bóndinn liefði sömu vélar til umráða og
Bandaríkjaböndinn, þá er ekkert því til fyrirstöðu, að
hver islenzkur bóndi sem er, ræki jafnstórt bú eða