Samtíðin - 01.07.1934, Blaðsíða 29

S AMTÍÐIN
— Já, hún dóttir okkar er
perla. Og hvað hún getur verið
fín og gáfuð! ... Hún mundi
vekja athygli í sjálfri Madrid ...
Ekki sé ég, hverjum við gætum
gefið hana ...
— Það sé ég, kelli mín, taut-
aði Lorenzo ísmeygilega og bjó
yfir einhverri hugmynd, sem
honum líkaði auðsjáanlega vel. —
En ekkert liggur á; hún er nú
ekki nema sextán ára ... Látum
hana verða tveim árum eldri, þá
skal ég ná í manninn handa
henni. Ja, hvort ég skal ekki!
Frú Móniku þótti nóg um, hvað
Lorenzo bar sig borginmannlega.
— Sá, sem þú ert að hugsa
um, er afar ríkur ... Hann sem
á næstum1 allar jarðirnar í Ce-
peda . .. Hann lítur ekki við
minna en einni miljón reala,
því máttu treysta, Loronzo
minn ...
— Eins og telpan sé ekki þess
virði ? ...
Dýralækninum og saumakon-
unni kom altaf jafn vel saman
og eitt augnatillit var nú nóg til
að jafna skoðanamun þeirra.
n.
Eftir því sem Lorencica nálg-
aðist meira fullorðinsaldurinn,
því fríðari varð hún. Hin hress-
andi fegurð hennar var aðlaðandi
og vakti ílöngun eins og ferskur,
fullþroskaður ávöxtur. Samt
leiddi hún hjá sér alt tildur og
forðaðist að gefa nokkrum undir
fótinn. Hún vissi vel af því, hve
falleg hún var og hverjum gáf-
um hún var gædd, en ekki lét
hún á því bera. Fötin fóru henni
prýðis vel. I rauninni var sama
í hvað hún færði sig, því ekki
leyndu sér hinar fögni línur og
hlutföll vaxtarlagsins, sem tildur-
drósiniar að jafnaði skortir. Þótt
Lorencica væri „undrabamið" í
þorpinu sökum þekkingar sinnar,
vissi hún sannast að segja æði
lítið, en því meira starfaði ímynd-
un hennar og hugarflug og grun-
aði hana margt, sem engan í Fon-
tanar gat órað fyrir. 1 kenslu-
stundunum hjá lækninum hafði
hún uppgötvað inni á miðri
Kastilíuhásléttu hið bláa, dulár-
fulla haf. Hafið, hvílíkur leyndar-
dómur í augum Lorencicu! Hún
gat ímyndað sér skip og hafnir,
og þessar hávaðasömu stórborgir
í brunabelti Am'eríku, þar sem
spænska er töluð ... Lorencica
las með hrifningu um æfintýra-
lega landvinninga þeirra Pizarro
og Almagro, og um ferðir Kólum-
busar í sögubók, sem don Au-
gusto hafði gefið henni. Hún fór
með foreldrum sínum til höfuð-
borgar fylkisins, kom inn í kaffi-
húsin þar og sá kvikmyndir og
leiksýningar.
Ennfremur las Lorencica blöð-
in, sérstaklega myndablöðin og
sökti sér með áfergju niður í frá-
sagnir um glæpi eða sögur af
nautaatsmönnum og dansmeyjum
... Engan öfundaði hún þó af
25