Samtíðin - 01.07.1934, Blaðsíða 33

SAMTÍÐIN
var svo auðvelt að flýja. Og hún,
,,undrabarnið“, var ekki hrædd
við að bjarga sér ein í heimin-
um. Fyrir peninga kæmist hún til
hafsins, fyrir peninga kæmist
hún með skipi til hinna fjarlægu
landa, sem henni vii’tust svo ná-
læg, af því að íbúar hinnar
hrjóstrugu og fátæku Kastilíu
höfðu fundið >au og bygt ...
Þar var töluð spænska. Og þar
sem hún var leikin í að sauma
og bródera, myndi hún fá nóg
að gera ... Hefði hún nú bara
kjark! Hún strauk sér um ennið
og færði sig nær glugganum, þar
sem var betra loft og- meiri birta.
Það var tekið að halla degi. Og
lestin nálgaðist Madrid. Yfir
barrskógunum litaði kvöldroðinn
himininn og varpaði fjólubláum
bjarma á skýin; dularfull æfin-
týralönd mynduðust í 1 oftinu,
þar sem þokubólstrarnir voru
fjarlægir fjallgarðar, en röndin
niður við sjóndeildarhringinn
eins og ljósblátt, spegilslétt haf,
sem laðaði til sín. Flýja, flýja!
Jafnvel hið svipþunga, dapurlega
heimaland Lorencicu hvatti hana
með hillingum þessum til þess að
forða sér ... Rökkrið skall á. í
einstaka gluggum sáust ljós.
Klukkurnar á járnbrautarstöðv-
unum voru uppljómaðar. f einu
þorpinu var hringt til kvöldbæna,
er lestin þaut framhjá. Og ómur
klukknanna virtist hvísla að
Lorencicu: berðu þinn kross með
þolinmæði, hættu við að flýja.
Og nú virtust allir hlutir taka
undir og hvetja hana til þess
sama. ...
Nú nam lestin staðar á stórri
járnbrautarstöð, þar sem var ys
og þys og skellibirta frá ótelj-
andi Ijósum. Það var þó ekki
Madrid. Hinumegin við sléttuna
voru aðrir vagnar, önnur eimreið
og aðrir ferðamenn, sem ætluðu
í gagnstæða átt, sem sé — eins
og Lorencica gat lesið á spjöld-
unum, sem fest voru á vagnana
— til Santander, Vigo og La
Coruna, það er til hafsins ... Nú
var alt um seinan, alt ómögulegt.
Við hristinginn í lestinni og há-
vaðann á stöðinni hafði Balmána
gamli rumskað og opnað augun.
Lorencica hnipraði sig saman í
sæti sínu og misti nú alla von
til undankomu ...
En Blas gamli lokaði aftur
augunum og fór aftur að hrjóta,
lét höfuðið síga niður á bringu
og hélt þrútnum, kámugum hönd-
unum um hné sér .. . Hvað var
langt eftir til Madridar? í mesta
lagi klukkutíma ferð ... Loren-
cica leit til gömlu konunnar, sem
sat í hinum enda klefans. Hún
svaf ekki, en hún þuldi bænir,
að því er virtist frá sér numin
og án þess að vita, hvað fram
fór í kringum hana, með hugann
hjá guði eða einhverjum látnum
ástvini. Lorencica þreif litlu
töskuna, leit sem snöggvast til
Balmana — hann svaf eins og
steinn — opnaði dymar ofur
2B