Samtíðin - 01.07.1934, Blaðsíða 32

S AMTÍÐIN
nær Madrid. Bara að ferðin var-
aði eilíflega! Bara að þessi þyrk-
ingslega, drungalega Kastilíuhá-
slétta væri í raun og veru jafn
óendanleg og hún virtist vera ...
En Lorencica vissi vel, að tíminn
líður, að hásléttan hlaut að taka
enda og þá tækju við borgirnar
reiðubúnar að draga fjöður yfir
alt, ef nógir peningar væru í
boði. Og Balmana gamla skorti
ekki peninga, hann vissi blátt á-
fram ekki aura sinna tal ...
Þarna rétt við hliðina á henm
var smátaska, keypt í höfuð-
staðnum, úttroðin af skartgrip-
um og bankaseðlum ... Lorencica
þuklaði á henni. Hversu langt
gæti hún ekki ferðast fyrir það
fé, sem þar var geymt! Og hún
mintist brúðkaupsferðanna, sem
hún las um í neðanmálssögum
dagblaðanna. En var ekki alt
betra en að ferðast með slíkum
brúðguma, sem Blas Balmana —
jafnvel dauðinn? „Ef don Au-
gusto sæi mig ... Hann, sem
vildi, að ég giftist prins, eða að
minsta kosti einhverjum háttsett-
um embættismanni ... Nei, ég
stenst þetta ekki lengur. Ég
opna hurðina og hendi mér út í
næstu jarðgöngunum. En fólkið
... það mundi aftra mér. Og ef
við værum hér tvö ein, myndi
h a n n fara að tala við mig og
setjast við hliðina á . mér ..
H a n n sat þögull og rólegur
beint á móti henni, án þess að
láta í ljós forvitni eða óþolin-
28
mæði, reykti hvcrn vindilinn eftir
annan og virtist eiga fult í fangi
með að melta það, sem) hann hafði
látið ofan í sig í brúðkaupsveisl-
unni. Það var sannarlega ófögur
sjón að sjá hann Blas gamla
eldrauðan í andliti af ofáti og til-
hlökkun til hjónabandssælunnar,
sem hann hafði nú heimild til að
gera sér vonir um ... Lorencica
gaf honum aðeins hornauga öðru
hvoru og angist hennar jókst,
því betur sem hún virti fyrir
sér þetta ógeðslega, afskræmda
andlit, sem nú átti fyrir henni
að h'ggja að hafa altaf fyrir aug-
unum á sér ...
Leiðin lá áfram gegnum gul-
leita akra og leirgrá þorp, sem
húktu hér og hvar á sléttunrii
... Lestin rann fram hjá mörg-
um litlum jámbrautarstöðvum.
án læss að nema staðar, en kom
við á þeinr stærstu. Við og við
brunuðu aðrar lestir framhjá í
gagnstæða átt, lestir, sem flýðu
Kastilíu og stefndu til hinna
grösugu, votlondu héraða Norð-
urlandsins; ef til vill ætluðu þær
alla leið til hafsins ... En, bíðurn
við! hversvegna gat hún ekki
tekið sér far með einni þeirra?
Hvers vegna notaði hún sér þaö
ekki, að Blas gamli var stein-
sofnaður, hversvegna tók hún
ekki litlu töskuna með peningun-
um og skartgripunum og flýði
eitthvað út í buskann? Gömul
bóndakona sat í hinum enda
klefans, en hún svaf líka. Það