Samtíðin - 01.08.1934, Page 32

S AMTÍÐIN
semjari, og haft meira en nóg að
gera.
En í þetta sinn var ekkert
stórmál á dagskrá.
„Það var ekkert sérstakt, sem
við vildum þér“, sagði Mona með
blíðubrosi, þegar mér hafði loks-
ins lánast að troðast milli stóla
og borða til þeirra.
Ég tylti mér á bláhornið á ein-
um stólnum til þess að gróa ekki
föst, og notaði tækifærið til þess
að gefa tilfinningum mínum laus-
an tauminn. „Þegar ég sé hvern-
ig þið hafið það", sagði ég og
horfði öfundaraugum á meðlimi
samkundunnar til skiftis, „þá
sannfærist ég um, að hjónaband-
ið er enn í dag arðvænlegasta at-
vinnugreinin fyrir ungar stúlkur
— alveg eins og fyrir hundrað
árum síðan“.
Ræða mín vakti skerandi
skræki og pilsaþyt, en það verk-
aði á mig eins og lófatak. „Ég
sé ekki betur“, hélt ég áfram, „en
konan verði framvegis að skoða
hjónabandið sem hverja aðra at-
vinnu eða — eða „lotterí“.
Mótmælunum rigndi yfir mig.
„Þetta er hreinasta fjarstæða“,
sagði ein þeirra. „Brautryðj end-
ur kvenfrelsisins hljóta að snúa
sér í gröfum sínum yfir öðru eins
og þessu. Að þú, sem hefir at-
vinnu og hefir ofan af fyrir þér
sjálf, skulir fara með annan eins
þvætting“.
„Já — sextíu krónur um mán-
uðinn — það hefir einmitt sann-
fært mig“.
„En þú átt heimili í bænum“.
„Alveg rétt“, sagði ég sigri
hrósandi. „Þarna komstu einmitt
með það, sem ég ætlaði að segja.
Ég á sem sagt alt undir öðrum“.
„Já en það er kreppan, sem
veldur þessu“.
„Já, og kreppan gerir það einn-
ig að verkum, að hjónabandið er
dálítið hæpinn búhnykkur. Mað-
ur getur átt það á hættu, að bank-
inn taki húsið og bílinn og maður
sitji svo eftir með manninn ber-
strípaðan. En þrátt fyrir það, þá
sýnist mér samt reynsla ykkar
benda í þá átt, að hjónabandið
verði þrautalendingin".
„Þú heldur kannske, að það sé
tekið út með sældinni"? sagði ein
þeirra, beiskjulega.
„Það er sennilega undir vilja-
krafti hvers og eins komið“,
sagði ég og lét engan bilbug á
mér finna. „Það verður bara að
taka hlutverkið föstum tökum.
Gamla fólkið mundi víst ekki
tönnlast á því, að menn geti það
sem þeir vilji, ef engin hæfa væri
fyrir því“.
„Uss, ekki svona hátt“! sagði
Mona og deplaði augunum. „Þeirri
gömlu þarna verður flökurt af að
hlusta á þetta“.
Framh.
ÖO