Samtíðin - 01.06.1940, Qupperneq 16

12
SAMTÍÐIN
gólfið og liélt báðum höndum um
höfuð sér. Það var rennvott af svita.
Hann skjögraði að rúminu, lét fall-
ast í það og dró ábreiðuna ofan
á sig.
Þarna lá hann. Honum var afar
heitt — heitt og kalt á víxl. Hann
hugsaði um peningana og hvernig
hann ætlaði að eyða þeim. Honum
fanst viðbjóðslegt, að hafa sýkst á
þennan hátt. Nú fór tiann að hríð-
skjálfa. Hann slarði upp í loftið,
fárveikur og titrandi. En þegar þeir
fundu hann, var liann ekki einu
siuni volgur.
Bætiefni og neglur
MERK KONA hér í hæ hefur
tjáð Samtíðinni þakkir fyrir
greinar þær um liollustu mataræðis,
sem vér höfum flutt við og við. Þessi
kona mintist á hollustu mjólkur.
Hún kvaðst liafa hætt að mestu að
drekka mjólk uin tíma i vetur. En
þá tók liún eftir þvi, að neglurnar
á höndum hennar fóru að klofna
og verða mjög óræstilegar. Skömmu
seinna hreytti hfm um mataræði og
tók á ný að neyta mjólkur í rík-
ara mæli. Breyttust þá neglur henn-
ar og liúð til mikils hatnaðar. Þetta
dæmi er mjög athyglivert og sýnir,
hve mjólk vor er holl og bætiefna-
rik fæða.
Jón gamli: — Voðalegir tímar,
sem við lifum á. Ekkert nema stríð,
morð og íþróttamet.
Jörgen frá Húsum:
LÖGMANNSSKEMMAN
Sé'ð hef eg hana Sunnefu,
sat lnin við rokkinn og spann.
í skenununni logar á skíðum,
skærara saint brann
ljósið, sem á lágnættinu
lögmaðurinn ann.
Situr luin þar og syngur,
er syrtir að um kveld.
Rokkurinn hennar raular,
— raðað er næfri á eld. —
Lögmaðurinn er kulvíá,
þá kápan er niður feld.
Hann sór lienni ástareiða
við ætt og göfugt nafn,
og hót kvaðst ekki liirða
um „heimsins" dómasafn.
í rökkri cr hæpið að ráða,
hvort reikningurinn er jafn.
Sálirnar saman runnu.
— Sagan her um það vott. —
Máninn á gluggann gægðist
og gerði að þeim spott.
Meinfús var var hann Máni. —
Var myrkrið þeim of gott?
L't eru eldar brunnir,
en o’n í fölskvans glóð,
úr sollnum undum seytlar
Sunnefu hjartahlóð. —
Eiðrofinn sakfeldi sjálfur
hið svívirta og tælda fljóð.
Er sem að mér sæki
úr eldsglæðum kynjamögn.
Fölur í framan er máni.
In ferlega þjóðarsögn
mér dynur dimt i eyra
í dalsins mildu þögn.
A Skriðuklaustri er skemma.
Skygnir menn þar sjá
mikilleitan mann einn
meyju ungri hjá.
Hún horfir á hann hrifin
með hjartað fult af þrá.