Samtíðin - 01.06.1940, Blaðsíða 32

28
SAMTÍÐIN
Ej' NSK KONA, Pamela Frankau,
_j sagði nýlega í útvarpserindi:
— Mikið er ég fegin því, að ég
skuli ekki framar vera ung. Fyrir-
lít ég þá æskuna? Fjarri fer því.
Æskan er yndisleg, hamingjusöm,
töfrandi og rómantísk, — ef hún er
skoðuð úr þeirri fjarlægð, sem full-
orðinsárin veita. En það er ekki
gaman að vera kornung stúlka.
Seytján ára stúlka á ekki sjö dag-
ana sæla. Ég held, að sá aldur sé
einna örðugastur. Þá eru stúlkur
ófrjálslegar, klaufalegar og i sífeld-
um vafa um alt og alla. Þær liafa
enn ekki fundið sjálfar sig eða rétt-
ara sagt: Þær Iiafa týnt sjálfum sér.
Og kona hefur ekki fundið sjálfa
sig til hlítar fyr en hún er orðin
35 ára.
Lítið á kornunga stúlku, þegar
hún er að fara á dansleik. Hvílíkt
hugarástand, ef hægt er að tala um
slíkt í því samhandi. Stúlkan spyr
sjálfa sig: Er ég nú eins og ég á
að vera? Og hún svarar: Ég vildi,
að ég væri grennri. Skyldi piltun-
um nú lítast á mig? Ég vona, að
enginn reyni að kyssa mig! Þó vona
ég nú, að einhver geri það. Ég vildi,
að ég væri falleg. Ég vildi, að ég
væri ekki að fara á dansleik. Ég
vildi, að ég yrði ekki feimin, þeg-
ar ég geng inn i danssalinn, og all-
ir horfa á mig. Heróp æskunnar
er: Ég vildi óska. Ég vona. Ég er
hrædd um.
Hvað segja ungar, islenskar stúlk-
ur um þennan dóm hinnar rosknu,
ensku konu. Orðið er laust. Sendið
Samtíðinni örstutta grein og segið
])ar álit yðar á æsku konunnar.