Samtíðin - 01.06.1940, Qupperneq 17

SAMTÍÐIN
13
PAUL BERRA:
Hvað er svefnleysi ?
[Eftirfarandi grein hefur Halldór Stefánsson forstjóri þýtt og sent Sam-
tíðinni til birtingar. Greinin er þýdd úr bókinni: En Dag hos Sjælelægen,
eftir Paul Berra, sem út kom í Ivaupmannahöfn (hjá H. Hagerup) ár-
ið 1936. — Ritstj.]
[ TIN RÓTGRÓNA og sterka hyggja
*■ vestrænna manna á því, hversu
alt er háð ytri orsökum, veldur
mestu um það, live þeir eiga örð-
ugt með að skilja hin innri eða sál-
arlegu áhrif dáleiðslunnar. Hitt er
furðulegra, hversu sá áhugi og
skilningur, sem vaknaður er fyrir
sálnæmi Indverja, sknli ekki hafa
unnið hug á þessum skilningssljó-
leik. Því sáljafnvægi og þeim sköp-
unarmætti, sent Indverjar öðlast
með Yoga-iðkunum sinum, tekst
okkur aðeins að ná með sefjnn og
dáleiðslu. Það mætti nefna dáleiðsl-
una óminnisiðkun (nirvana) Vestur-
landamanna.
Gott dæmi um mátt dáleiðslunnar
er eftirfarandi frásögn konu nokk-
urrar:
„Ég var búin að vera rúmlægur
sjúklingur í nokkra niánuði og var
farin að þjást af svefnleysi og dep-
urð. Eftir margar árangurslausar
lækningatilraunir ákvað ég að reyna
dáleiðslu, enda þótt ég fvrir fram
hefði mjög litlá trú á henni alment,
Og allra síst fyrir sjálfa mig. Ég skal
»ú eftir föngum revna að lýsa þeim
áhrifum, sem hún hafði á mig, og
þeirri bót, sem hún veitti mér,
Ég lagðist fyrir á (dáleiðslu)-
bekknum. Hugur minn snerist um
sjálfa mig og sjúldeik minn, eins og
vant yar. Við og við hvarflaði þó
hugsun mín að því, hvaða gagn eg
kynni að geta haft af dáleiðslunni,
en að eg hefði nokkra eiginlega trú
á henni, var alls fjarri. Ég fann
ekkert til þess, að ég væri á valdi
dávalds að einu eða neinu levti.
Þvert á móti. Mér fanst ég með öllu
óhundin öðru en sjálfri mér og hefði
getað slitið tilrauninni, hvenær sem
var, ef ég hefði viljað. Ég var að
vísu næm fyrir öllu, sem fram fór
í kringum mig, en ys, hávaði og
símahringingar fóru þó ekki í taug-
arnar á mér, eins og ég hafði átt
að venjast. Mér var heldur ekki nein
raun að því að hugsa um vandkvæði
mín. Ótti, kvíði og tauganæmleiki
fékk alls ekkert yfirgnæfandi vald
vfir mér.
Þessi einkenni í hugarfari mínu
og sálarlifi urðu æ því glöggari,
sem dáleiðslutilraunirnar voru leng-
ur iðkaðar. Hvíldin varð æ meiri og
meiri. Viss drungi færðist i arma og
fætur og stuðlaði að því, að mér
fundust liin ytri áhrif minni og fjar-
lægari mér eða óviðkomandi. Þetta
varð smátt og smátt mjög glögt, og
ég fór að undrast það. — Mér fanst
sem ég væri komin i annan og fjar-
lægan heim, þar sem ég sæi alt í