Samtíðin - 01.11.1944, Qupperneq 17

SAMTÍÐIN
1S
MARGRÉT ÍVARSDÓTTIR:
Bæn
P VA sat undir skrú'ðgrænu tré,
sem breiddi lim sitt í allar átt-
ir. Við hlið hennar lá lítill drengur,
sem hrosti gegnum svefninn. Eva
horfði á hann bliðum móðuraugum.
Hann var fyrsta barnið heníiar, og
nú sveif hann í draumi, líklega um
einhver paradisarlönd, eins og hún
hafði gjört forðum.
Eva tók að liugsa um liðna ævi.
Hún minntist daganna, er hún dvald-
ist í Edensgarði. Vel hafði henni nú
liðið þá i hústaðnum, sem drottinn
hafði gefið Iienni og Adam. Ekki
hafði hún þá þurft að hafa álivggj-
ur af daglegum störfum eins og nú.
Þá mátti hún vera eins og henni
sjálfri þótti þægilegast, liggja í for-
sælu trjánna, og hugsa um guð og
Adam, hlusta á fuglana syngja,
skoða grösin, sem spruttu þar, og
anda að sér sefandi ilmi þeirra.
skoða ávexti trjánna og neyta
þeirra, Idusta á lækjarniðinn og þyt
stormsins í laufkrónunum og athuga
dýrin, sem guð fékk henni að gevma.
Hún skildi margt af því, sem fugl-
arnir sungu um. Þeir sungu um allt
það fegursta og bezta, sem hún
þekkti. En stundum sungu þeir svo
seiðandi og yndislega um eitthvað,
sem hún þekkti ekki. Hvað gat það
verið? Eva þráði að vita það og
revna það sjálf. Stundum heyrðist
henni lækirnir og lindirnar og and-
varinn í trjákrónunum faka undir
121. saga Samtíðarinnar
Evu
með fuglunum og syngja um þetta
óþekkta, sem liún þráði. Jafnvel
dýr merkurinnar virtist henni búa
yfir einhverjum yndislegum levnd-
ardómi, sem gerði líf þeirra til-
gangsfyllra en hennar eigið líf var.
Evu fór að líða illa.
Hún lagðist í forsælu trés nokk-
urs og tók að hugsa frekar um þetta.
Guð hlaut að hafa gleymt að gefa
henni eitthvað, því að hún var ekki
alsæl. En hvað hana vantaði, vissi
hún ekki.
Og Eva bað guð að gefa sér þetta,
sem fuglarnir sungu um og dýrin
þekktu, og allar raddir náttúrunn-
ar dásömuðu, þetta, sem henni var
hulið og hún fann, að hana vant-
aði. Og drottinn svaraði:
„Bæn þín skal heyrð.“
Eva beið með eftirvæntingu. Hún
hjóst við einhverri opinberun, ein-
liverri skyndilegri breytingu. En
Eva hreyttist ekkert, og ekkert gerð-
ist. Dagarnir liðu með sama til-
breytingarlevsinu og áður. Hafði
guð gleymt að efna loforð sitt? Eva
fór nú að hugsa meira um guð og
það, sem hann hafði talað við þau
Adam. Henni datt nú í hug tréð, sem
guð hafði bannað þeim, Adam og
henni að neyta af. Til hvers hafði
hann eiginlega bannað þeim þetta?
Skyldi það vera eitthvað hættulegt
og vont að deyja, eins og guð hafði
sagt? Eva mundi svo vel, að guð