Samtíðin - 01.11.1944, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
liafði sagt: „Því að á þeim degi, sem
þið etið af því tré, skuluð þið vissu-
lega deyja.“
Evá vissi ekki, hvað það þýddi, að
deyja. Hún hafði aldrei séð neitt
deyja. En hana langaði allt í einu
svo ákaft til að vita, livað það var
að deyja.
Eva reikaði um í aldingarðinum.
A móti henni kom hind labbandi
með nýfæddan kálf við hlið sér. Eva
athugaði dýrin. Hvers vegna var
Iiindin svona ánægð með þessa litlu
skepnu við hlið sér? Henni heyrðist
hindin jafnvel segja: „Vesalings
Eva! Ekki vildi ég skipta við þig
á þinu lifi og minu. Sjáðu l)ara
litla kálfinn minn.“ En Eva lét sér
fátt um finnast. Þetta lilla krili!
En jni varð henni Iilið í augu hind-
arinnar. Eva kipptist við. Þar sá
hún leyndardóminn mikla hjúpað-
an blæju ókynnisins.
„Guð, gefðu mér þetta, sein ég sá
í augum hindarinnar,“ andvarpaði
Eva.
Eva leit upp. Fyrir framan hana
vögguðu sér krónur trésins, sem guð
hafði bannað þeim að eta af. Hún
stóð lengi i sömu sporum og mændi
á tréð, skilningstréð góðs og ills.
Hvers vegna hét tréð þessu nafni?
Ekki vissi hún það, en hana langaði
ógn til að vita ])að.
Ótal margar spurningar komu
fram í huga Evu, og henni fannst
allt í kringum sig hrópa spyrjandi:
„Hvers vegna? Hvers vegna?“
Eva gekk fáein spor áfram. Hún
rak tána i eitthvað, sem lá á jörð-
inni. Eva leit til jarðar. Ávöxtur!
Epli af forboðna trénu. Hún beygði
sig til jarðar, tók það upp, og hún
skoðaði það í krók og kring. En
hvað eplið var fallegt á litinn og
ilmaði yndislega. Það kom vatn
fram í munninn á Evu, og hún fann
allt í einu, að hún var sársvöng.
Aldrei hafði henni fundizt hún vera
jafnsvöng. Eva velti eplinu i hönd-
um sér. „Því að á þeim degi skul-
uð þið vissulega devja,“ hrópaði
rödd guðs í huga hennar. En hún
var svo svöng. Allur líkami hennar
hrópaði á fæðu, fæðu, ávexti. Hún
varð að híta í eplið og eta það.
Og Eva gaf líka Adam, og hann át.
En Eva gleymdi ekki því, sem guð
hafði heitið henni, og fuglarnir og
lækirnir héldu áfram að syngja um
það. En hvernig sem hún þráði og
heið, vitraðist henni ekki neitt.
Og nú kom það fyrir, sem fékk
henni nóg að hugsa. Drottinn vís-
aði henni og Adam burt úr Eden
Þau urðu nú að kveðja garðinn sinn
með öllum hans yndisleik og byrja
að starfa og strita. Eden var þeim
horfinn, en minningin um forna
bústaðinn þeirra lifði i sálum
þeirra.
Evu féll þetta illa í fyrstu. Og
enn hélt hún áfram að hugsa um
fuglasönginn í Eden, nið lækjanna
og loforð drottins. Henni fannst
með sjálfri sér varla von til þess.
að drottinn efndi loforð sitt við
hana, úr því að hún hafði brotið
gegn boðum hans.
En svo kom eitt sinn alveg óvænt-
ur atburður fyrir Evu. Hún eignað-
ist ofurlitinn dreng. Hún tók dreng-
inn sinn og horfði á hann aðdáun-
araugum. Og henni varð litið i augu