Samtíðin - 01.09.1947, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐlN
málin, því að þeir muna betur eftir
þeim spurningum en öllum öðrum
og stendur hálfgerður stuggur af
þeim. Þetta er þó ástæðulaust. Það
er ekkert hættulegra, að börn fræðist
um kynferðismál en hvað annað, t.d.
bíla — ef foreldrarnir hafa vit á að
svara spurningum þeirra skynsam-
lega og án blygðunar og tilfinninga-
semi. 1 raun og sannleika veita þess-
ar spurningar barnanna greindum
foreldrum glöggt innsæi í sálarlíf
barnsins. Verið viðbúnir, foreldrar,
að svara hvaða spurningum um kyn-
ferðismál, sem vera skal, og svarið
þeim hiklaust og án alls tepruskapar.
Hvenær nær forvitni barnsins há-
marki sínu?
Það er mjög mikið undir skapferli
þess komið og jafnframt því, hvernig
að þvi hefur verið búið. Daufgerð
og tornæm börn eru til að byrja með
lítt forvitin og láta sér nægja það
litla, sem þau hafa lært. Meira kæra
þau sig ekki um að vita, en una
glöð við sitt. Gáfuð börn eru hins
vegar í upphafi mjög forvitin, og
sú forvitni helzt, ef hún er nærð með
réttu uppeldi. Dæmi eru lil þess, að
forvitni eða menntalöngun manna
hafi varðveitzt allt til mjög hárrar
elli. 1 því sambandi má nefna, að
Franklin D. Roosevelt Bandaríkja-
forseti heimsótti hinn fræga dómara,
Oliver Wendell Holmes, þegar sá
siðarnefndi var orðinn 92 ái’a gamall,
og sótti þá þannig að honum, að öld-
ungurinn var í óða önn að lesa
Plato „til þess að þjálfa hugsun
sína“, eins og hann komst að orði.
Eru stúlkur forvitnai-i en piltar?
Það er almæh, að kvenfólk sé for-
vitnari en karlmenn. Vísindalegar
athuganir hafa hins vegar leitt í ljós,
að piltar eru forvitnari en stúlkur.
Víst er og um það, að piltar verða
sér' úti um meix-i algenga þekkingu
en flestar stúlkur, og það meira að
segja á sviði heimilisstaría,
Ættum við að hvetja börn til að
spyi'ja spurninga?
Já, fyrir alla lifandi muni gei'ið
þið það. Faðir Mai’íu Curie var
gamali skólastjóri, sem örvaði for-
vitni dóttur sinnar sem mest hánn
mátti. Þeim spurningum hennar, sem
liann ti’eystist ekki til að leysa úr,
bað hann hana að leita að svörum
við í bókum á heimilinu. Þetta
skerpti forvitni hennar og hefur
vafalaust átt mikinn þátt í að gera
liana að þeim vísindafi’ömuði, sem
liún átti fyrir sér að vei’ða, stuðla
að því, að hún uppgötvaði í’adimn.
Hvað eigunt við að gera, þegar við
getum ekki svai’að spurningum
barnsins?
Þá hafa menn ríka tilhneigingu til
að segja því að vera ekki að þessu
relli. En heppilegast er að segja eitt-
hvað á þessa leið:
„Þetta væii nú gaman að vita, og
ég vildi óska, að ég vissi það. Við
skulurn spyi’ja einhvern, sem kaim
að vita það, eða gæta að því í bók“.
Fyrir alla muni reynið ekki að
blekkja barnið með þvi að segja, að
þið megið ekki vera að því að svara
því eða, að það mundi ekki botna
neitt í þessu, þó að þið skýrðuð því
frá því. Forvitni barnsins kann að
koma ykkur að góðu haldi. Hver
veit, nema hún slagi upp i það, sem
þið munduð læra í skóla, ef þið á