Samtíðin - 01.09.1947, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
15
Þessi framhaldssaga hefur að
vonum vakið geysilega athygli
meðal lesenda vorra.
ELIZABETH JDRDAN :
Fyrsti
viðkomustaður
7. kafli
AÐ MÁTTI sjá það á svip þeirra,
■sem komu til morgunverðar dag-
inn eftir, að ekki hafði öllum orð-
ið svefnsamt um nóttina.
„Ættum við ekki að fara í göngu-
för aftur?“ sagði Maxine við Billie
Bowen. „Að vísu er þoka, en ég er
farin að halda, að hér sé sífelld þoka.
Við getum haft mat með okkur. Mér
er nú reyndar ekki Ijóst, hvert við
eigum að snúa okkur til að fá mat,
en við getum byrjað daginn með því
að leita að hallarjómfrúnni“.
Það var eins og hallarjómfrúin
hefði fundið það á sér, að þær vildu
hafa tal af henni, því að um leið og
þær nálguðust herbergi hennar, kom
hún fram og bauð þeim góðan dag.
„Við Billie vorum að tala um, að
það gæti verið gaman að ganga um
heiðina í dag“, sagði Maxine. „Vild-
uð þér gera svo vel og útvega okk-
ur nokkrar brauðsneiðar?" „Sjálf-
sagt, ég skal láta Spensley taka eitt-
hvað til handa ykkur. Ég skal biðja
hann að hafa það ríflegt. Þið hittið
kannske börnin“.
„Börnin! Eru börn hérna?“
Hallarjómfrúin brosti. „Já, já“,
sagði hún, „hér eru þrjú indæl börn,
lítil stúlka og tveir litlir drengir. Þau
hafa sjálfsagt gaman af að vera með
ykkur. Þau voru hér fyrir utan hús-
ið rétt áðan. Það á þau enginn, og
]iau eiga hvergi heima“.
„Eiga hvergi heima“, endurtók
Maxine undrandi. „Eru það flökku-
börn ?“
„Hirðingjar er sanni nær“, sagði
jómfrúin og brosti glaðlega, en það
var auðséð, að hún ætlaðist ekki til,
að þetta yrði rætt frekar.
„Staldrið andartak við“, kallaði
Maxine áköf, þegar jómfrúin’ bjóst
til að fara. Hún stóð kyrr.
„Hvernig er þessu öllu farið? Við
vorum ráðþrota skipbrotsmenn og
botnum hvorki upp né niður í veru
okkar hér. Erum við gestir yðar?“
„Nei“, svaraði hallarjómfrúin og
hristi gráhært höfuðið. „Þið hafið
sama rétt lil að vera hér og ég. Þið
getið hvorki valið né hafnað, og það
get ég heldur ekki.
„Megum við þá ekki vita, hvers
gestir við erum og til hvers er ætl-
azt af okkur?“
„Þið eruð hér til að læra“, sagði
jómfrúin, „ og eins er ég og allir,
sem hingað koma. Þið munuð læra
eitthvað á hverjum degi, eftir því
sem þið eruð hæf til. Það væri auð-
vitað indælt að geta höndlað allan
sannleika í einu vetfangi, en þið er-
uð ekki vanar að læra neitt fyrir-
hafnarlaust og munuð heldur ekki
gera það hér. Ég gæti trúað, að ykk-
ur gengi námið mjög treglega, eins
og mér hefur gert. Það er ekki ó-
sennilegt, að þið verðið hér enn þá
lengur en hinir“. Hún þagnaði snögg-
lega, en hélt svo áfram í allt öðr-
um tón: „Hérna koma börnin. Þau