Fréttablaðið - 24.12.2009, Blaðsíða 12

12 24. desember 2009 FIMMTUDAGUR
H
ingað kom ég fyrst
fyrir rúmlega tuttugu
árum til þess að heim-
sækja manninn minn,
sem hafði fengið tíma-
bundna ráðningu við
Sinfóníuhljómsveit Íslands. Eftir heim-
sóknina fór ég aftur heim til Póllands.
Þá var Magdalena bara lítil,“ rifjar
Alina Dubik upp. Að flytja til Íslands
hafði ekki verið á stefnuskránni, enda
var Alina ung og eftirsótt óperusöng-
kona í Evrópu, á samningi við Óper-
una í Kraká.
Áður en Magdalena fæddist sner-
ist líf þeirra hjónanna að miklu leyti
um tónleikaferðalög, enda komu þau
bæði fram víða um Evrópu, hún sem
einsöngvari og hann með kammer-
hljómsveit. „Ég man eftir einu skipti,
þegar ég fór í tónleikaferð til Lúxem-
borgar. Þegar ég kom aftur heim og
sagði manninum mínum hvar ég hafði
verið hafði hann verið þar líka, en við
vissum ekki af hvort öðru. Svona var
lífið þá.“
Þegar Sinfónían framlengdi samn-
inginn við Zbigniew ákvað Alina að
flytja hingað til hans, að minnsta kosti
um stundarsakir, enda vildi fjölskyld-
an vera saman og annað barn á leið-
inni í heiminn. „Ég var nú alltaf á leið-
inni aftur út að syngja,“ segir Alina.
„Ég var ung og ég vildi vera á sviði. En
þegar börnin voru orðin þrjú hugsaði
ég með mér að guð hefði ákveðið að við
skyldum búa hér.“
Breyttir tímar
Magdalena og bræður hennar, Mikael
og Alexander, hafa alla tíð litið á
Ísland sem sitt föðurland. Það tók
lengri tíma fyrir þá tilfinningu að
myndast hjá hjónunum, enda stóð lengi
til að fara aftur heim til Póllands einn
daginn. Það var Alinu ekki alls kost-
ar auðvelt að venjast lífinu hér. „Þetta
voru allt aðrir tímar. Ég held það hafi
verið átta til tíu Pólverjar hérna áður
en við komum. Við virkuðum voðalega
spes,“ segir hún og rifjar upp strætó-
ferðirnar, þar sem bílstjórarnir vissu
alltaf að hún væri útlendingur því hún
klæddist skærri túrkisblárri úlpu. „Á
þessum tíma voru öll föt sem Íslend-
ingar gengu í grá eða brún,“ segir hún
og hlær. Í dag geta þau hjónin varla
hugsað sér að búa annars staðar. „Nú
hallast ég að því að við verðum hér
áfram. Við erum búin að búa hérna
svo lengi. Ég verð alltaf pólsk. En ég
elska Ísland.“
Gull í hálsinum
Á Íslandi lagði Alina fyrir sig söng-
kennslu, fyrst hjá Nýja tónlistarskól-
anum og síðar hjá Tónlistarskólan-
um í Reykjavík. Hún gefur sig alla
að kennslunni og hætti nær alfarið að
syngja á sviði sjálf.
„Nemendur hennar mömmu eru
hennar bestu vinkonur líka,“ segir
Magdalena og lýsir því hvernig
mamma hennar gefur sig alla að
kennslunni. „Þær ganga í gegnum allt
saman, súrt og sætt.“ Nemendur Alinu
hafa enda margir hverjir fylgt henni
í fjölda ára. Í byrjun nóvember héldu
sex þeirra söngveislu í Salnum í Kópa-
vogi Alinu til heiðurs, í tilefni af því að
hún hefur starfað hér í tuttugu ár.
Alina tekur undir orð Magdalenu.
„Ég kenni ekki bara nemendum mínum
heldur lifi með þeim líka,“ útskýrir
hún. „Mér finnst að það eigi að vera
gott samband milli kennara og nem-
enda. Við erum ekki vélar. Röddin
bregst við öllu stressi og það er hlut-
verk kennara að minnka það.“
Að hennar mati liggur söngurinn
vel fyrir Íslendingum. „Hér eru ótrú-
lega margir með gull í hálsinum. Það
er næstum því hægt að kenna hverj-
um sem er óperusöng. Stundum þarf
kannski að vinna lengi með fólki en
svo brýst skyndilega út þessi fallega
rödd. Það er allt mögulegt þegar eitt-
hvað opnast í sálinni á fólki.“
Æft allan daginn
Það er ekki kennt á sama jafningja-
grundvellinum í tímunum hjá Alinu
í Hochschule für Musik und Theater
Hannover, þar sem Magdalena hefur
verið við nám í fiðluleik undanfarin ár.
„Þar er mikil stéttaskipting og kenn-
ararnir setja sig á stall mun æðri nem-
endunum þar,“ lýsir Magdalena. Hún
byrjaði í skólanum sautján ára, eftir
strangt inntökupróf. Hún var ein af
fjórum nemendum sem komust að hjá
kennaranum hennar, af um það bil 120
umsækjendum.
Alina segir það mikinn heiður fyrir
fjölskylduna að Magdalena hafi komist
inn í skólann. Og hún stundar námið af
kappi, en á tímabili æfði hún sig í átta
til tíu klukkustundir daglega. Henni
finnst það ekki nema sjálfsagt, enda
hefur hún ætlað sér að fylgja í fótspor
föður síns frá því hún var sjö ára og
byrjaði að læra á fiðlu. „Þetta var allt-
af aðalstefnan hjá mér, ég gerði aldrei
annað en að æfa mig. Meira að segja
í grunnskóla æfði ég í tvo tíma fyrir
skóla. Svo tók ég fiðluna með mér í
skólann á hverjum degi og æfði mig í
frímínútum.“
Ungfrú Reykjavík
Þótt Magdalena sé fyrst og fremst
fiðluleikari og hafi margoft komið
fram opinberlega muna sjálfsagt
fleiri eftir henni í hlutverki Ungfrú
Reykjavíkur og í keppninni um Ung-
frú Ísland, þar sem hún lenti í öðru
sæti. Hvernig kom hún fegurðarsam-
keppni fyrir, eins upptekin og hún er?
„Ég er hérna heima núna til að klára
stúdentspróf, því skólinn úti setur það
ekki sem skilyrði að ungir tónlistar-
menn hafi stúdentspróf þegar þeir
hefja nám. Það þarf hins vegar að sýna
fram á stúdentspróf til að geta lokið
Allt mögulegt með opinni sál
Magdalena Dubik skaust fram í sviðsljósið þegar hún var valin Ungfrú Reykjavík fyrr á þessu ári. Þótt útlitið sé gott er það varla annað en
hliðaráhugamál Magdalenu, sem er stórefnilegur fiðluleikari. Hún er dóttir söngkonunnar Alinu og fiðluleikarans Zbigniew, sem hafa auðgað
íslenskt tónlistarlíf mikið frá því þau fluttust hingað frá Póllandi fyrir tuttugu árum. Hólmfríður Helga Sigurðardóttir spjallaði við mæðgurnar.
MÆÐGUR Magdalena á ekki langt að sækja hæfileika sína á tónlistarsviðinu, en hún er dóttir Zbigniew Dubik, fiðluleikara við Sinfóníuhljómsveit Íslands, og Alinu Dubik, óperusöngkonu og eins vinsælasta söngkennara landsins.
FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON
námi. Besta vinkona mín benti mér á
keppnina og sagði að ég gæti nú bara
mætt í prufu og séð til. Ég hef aldrei
gert neitt annað en að spila á fiðluna
þannig að ég hugsaði bara „af hverju
ekki?“ Svo var þetta rosalega gaman.
Það var æðislegt að vera á sviði án
þess að vera að spila.“
Hún fann varla fyrir stressi,
þótt henni hafi þótt það hálfóþægi-
legt að ganga á sundfötunum fyrir
framan alþjóð. Mamman var hins
vegar stressuð fyrir hennar hönd og
sá hana fyrir sér detta á sviðinu á
himin háum hælunum. Pabbi hennar
vildi sem minnst af keppninni vita og
greip fyrir andlitið í hvert sinn sem
mynd af dóttur hans birtist í blöðun-
um. En hefur hún orðið fyrir einhverri
gagnrýni fyrir að hafa valið að fara
í keppnina? „Ég veit það ekki, ég hef
lítið fylgst með þessum keppnum sjálf,
þannig að ég vissi eiginlega ekki hvað
þessi keppni hefði í för með sér. En
möguleg gagnrýni truflaði mig ekk-
ert rosalega. Ég geri bara mitt, er enn
þá í öllu því sem ég var í áður og hef
ekkert breyst.“
Fjölskyldutónleikar?
Magdalena og pabbi hennar hafa oft
komið fram saman á hinum ýmsu
uppákomum, meðal annars á jóla-
tónleikum Björgvins Halldórssonar
oftar en einu sinni. Þau hjónin hafa
líka komið fram saman, en þau hafa
hins vegar aldrei spilað og sungið
saman öll þrjú. Stendur það til? „Já,
góð hugmynd. Kannski við gerum
það einhvern tímann,“ segir Alina og
Magdalena kinkar kolli.
Líklega munu flestir þó heyra í
Magd alenu áður en það verður, en hún
er með stórt verkefni á takteinunum.
Hún segir stundina til að ljóstra upp
um leyndarmálið ekki komna, en svo
virðist vera að allur tíminn með fiðl-
una undir hökunni ætli að skila sínu.
Ég var
ung og ég
vildi vera
á sviði.
En þegar
börnin
voru orðin
þrjú hugs-
aði ég með
mér að
guð hefði
ákveðið að
við skyld-
um búa
hér.