Samtíðin - 01.12.1956, Side 18

10
SAMTÍÐIN
216. SAGA SAMTIÐARINNAR
Þegar leikkonur eldast
FRÚ NINON DOLNAY, fræga
franska óperettustjarnan, var að
livíla sig í sænskum smábæ. Það var
í sambandi við gestaleik liennar i
Stokkhólmi. Hér naut bún hreins
lofts og sólskins og snjóbreiðanna,
eins langt og augað ejrgði.
Frúin lá endilöng í dásamlegu
rúminu sínu í gistihúsinu. Hún var
allsnakin, því að hún var að fá
morgunnuddið sitt. Gulleitt hörund
hennar bar við hvítt lakið. Sænska
nuddkonan var mjög harðhent, og
öðru livoru gat frúin ekki að sér
gert að liljóða af sársauka.
Andlit hennar var liulið ösku-
grárri griniu, svo að hún var alveg
eins og egypzkur smyrlingur, en um
hökuna voru umbúðir. Á höndun-
um bafði hún langa, hvíta lérefts-
hanzka, og undir þeim var þykkt lag
af kremi.
Iiendur nuddkonunnar runnu eft-
ir hörundi liennar, Frúin stundi.
Þessar sænsku nuddkönur voru al-
veg liræðilegar. Þær tóku ekki tillit
til n.eins. Það brakaði i fingerðum
hnjánum á leikkonunni, læri hennar
voru helaum, fótleggirnir heitir, og
hún hafði verki í kviðnum.
„Jæja þá,“ sagði nuddkonan, þeg-
ar hún var loksins búin.
Leikkonan dæsti. Hún gat engu
orði upp komið. Hún lá bara graf-
kyrr ofan á sænginni og' greip and-
ann á lofti. Nú fór nuddkonan, og
Marisa, franska lierbergisþernan
frúarinnar, kom inn. Það var yndis-
leg stúlka, hálfþrítug.
„Ég er búin að tempra baðið, frú,“
sagði hún.
Frúin kinkaði kolli með erfiðis-
munum vegna grímunnar, en Marisa
losaði hana varlega ásamt hökuum-
búðunum og lcremugum hönzkun-
um. Síðan stakk frúin háristuðum
fótunum í ilskóna og flýtti sér fram
í baðherbergið. Það var ekki fyrr
en hún var lögzl i ilmandi baðið, að
benni fannst liún aftur vera orðin
manneskja.
HÚN LÁ LENGI í baðinu og naut
þess. Þegar hún kom aftur inn í
herbergi sitt, sveipuð mjúkri bað-
lcápu, staðnæmdist hún fyrir fram-
an stóran spegilinn á veggnum og
lét baðkápuna falla á gólfið. Hún
borfði með gagnrýni á nakta feg-
urð sína. A líkama hennar voru eng-
in sýnileg lýti. Alls engin. Brjóstin
voru jafnstinn og þau höfðu ávallt
verið, stinn, mjúk og rauðtyppt. Hún
ldó, þegar henni varð hugsað til
þess, að amerískur milljónari, Hord-
on að nafni, hafði einu sinni líkt
þeim við tvö granatepli. Hún strauk
þau með höndunum. Enginn gat séð,
að fegurð þeirra var dr. Martin,
fegrunar-skðrðlækninum, algerlega
að þakka. Hann liafði lvft þeim, án
þess að nokkur leið væri að sjá það.