Samtíðin - 01.06.1957, Qupperneq 15

SAMTÍÐIN
11
uga æfingu. „Hún hugsaði ekki um
annað en mig. Á fimmtudagskvöldið
sátum við við sama borðið í drykkju-
stofunni. Ég mátti til, því öll hin
Iiorðin voru upptekin. Við fengum
okkur einn lítinn — ellefu — tólf . . .,
og hún sagði mér frá öllu — lífinu og
ástinni og hvað flestir karlmenn
væru hversdagslegir í ástum . . . einn
— tveir — þrír — fjórir . . .“ Og nú
gerði Torfi reglulega vandasama æf-
ingu. „Hún sagðist helzt vilja . . .
sextíu og einn . . . njóta hamingjunn-
ar á marga vegu . . . sextíu og sjö
ti
„Og ekkert af þessu hefurðu
minnzt á við mig einu orði!“ muldr-
aði ég.
„Ég gat ómögulega verið að því!“
„En stúlkan er alveg ljómandi
falleg, blátt áfram unaðsleg . . . Þú
verður að fallast á það einungis frá
fagurfi’æðilegu sjónarmiði . ..“
„Tveir — þrír . . . ég gæti vel not-
að hana sem auglýsingamynd. Ég
veit bai’a ekki, hvað ég ætti að aug-
lýsa með henni ...“
„Þú ert nú ekki með öllum nxjalla!
Hvað oft hafið þið hitzt, án þess að
ég hafi hugmynd um?“
„Átján — nítján! Getum við ekki
talað um eitthvað. annað ?“
ÞAÐ ER TILGANGSLAUST að
vera að segja frá því, sem komið
hafði fyrir Toi’fa. En hvað sjálfum
mér viðvék, fann ég, að hér var úr
vöndu að í’áða. Ég fór aftur inn í
hei’hei’gið mitt, sem var við sama
ganginn og herbergi Toi’fa. Ég var
allur í uppnámi. Ég var alveg gagn-
tekinn af þessari stúlku. Mig dreymdi
um að kvnnast henni. Ég leitaði í
huganum alli-a ráða til að gei'a allt
fyrir hana, sem í mínu valdi stæði.
Og um þennan kvenengil gat vinur
minn talað algei’lega ástríðulaust,
rneðan hann var að gera leikfimis-
æfingar, og þó hafði hún bókstaf-
lega boðið honum faðminn. Meðan
hann var að taka þessar hnébeygjur,
sagði hann mér, að hún hefði talað
um ást og trúað sér fyrir því, í fyllstu
einlægni, að hún þráði mann, sem
ekki einungis tæki, heldur gæfi líka.
Og ekkert skildi hann. Ekkert! Hann
finnur enga fagnaðarþrá!! Þarna
labbar hann inn í herbergið sitt og
fer að gera líkamsæfingar, aleinn!!
Ég gat ekki annað en hugsað um,
hvað gengi að lionum Toi’fa. Það
leyndi sér ekki, að hann var eitthvað
meira en lítið undai'legui’, piltui’inn.
ÞETTA KVÖLD lét ég svo til skar-
ar skríða. Ég skipaði Toi’fa að kynna
mig. Það gerðist i drykkjustofunni.
Hún hrosti til mín — og brosið var
hrífandi, en kuldalegt. Hún var eins
og fegui'ðardís íklædd nj’justu París-
artízku. Kjóllinn var hálfsíður, axl-
irnar herai', mittið þvengmjótt. Það
bi'ann eldur úr bláum augum hennar.
En aðeins þegar hún hoi'fði á Torfa
Brynjólfsson. Það var auðséð, að
liann hafði einhver dularfull áhrif
á hana, án þess að gei’a sér nokkra
grein fyrir því sjálfur. Þess liáttar er
algengai'a en rnenn grunar. Konur
geta verið dáleiddar af vissri tegund
kai’lmanna, ef til vill af mörgum
af sama tagi. Torfi — sem mér fannst
nú allt annað en skemmtilegur —
var sú manngerð, sem hún var hrifn-