Samtíðin - 01.06.1957, Blaðsíða 17

Samtíðin - 01.06.1957, Blaðsíða 17
SAMTÍÐIN 13 á meira af svo góðu og lokaði augun- um. „Jæja — og hvað svo?“ hvíslaði ég. Torfi starði á mig. „Hvað mein- arðu með þessum sifelldu spurning- um? Stúlkan er ágæt. Eh- það fleira, sem þig langar til að vita? Og svo bauð ég henni góða nótt, því ég var þreyttur. Og þá sagði hún: Góða nótt. Það var allt og sumt. Finnst þér ekki, að við ættum að fá okkur einn tenn- is í dag?“ NÖTTINA EFTIR. Klukkan hefur víst verið orðin rúmlega tólf, þegar ég uppgötvaði, að ég átti ekki fleiri eldspýtur. Þá fór ég í baðsloppinn minn og fékk mér smá næturgöngu í hástemmdu skapi. Hér var ekki nema um eitt að ræða: ég elskaði hana, og ég ætlaði að elska hana. Ég opnaði dyrnar hennar gætilega og gekk inn. Hún sat fyrir framan spegilinn og ætlaði að fara að snyrta andlit sitt undir nóttina Hún var fallega útitekin, einnig þar sem hún hafði verið i baðfötunum. Balcið á henni minnti mig á selló. Hún sneri sér við og starði á mig stórum augum. „Þú,“ stundi hún, „hvað ert þú að vilja hingað og það á þessum tima sólarhringsins! Viltu gera svo vel og rétta mér baðkápuna mína. Takk!“ Ég stóð beint fyrir aftan hana. „Mig vantar eld,“ sagði ég. „Gætirðu eklci reynt að fá hann hjá honum Torfa?“ Nú var ég kominn nær henni. „Torfa,“ sagði ég, „hann á engan eld!“ Það vottaði fyrir brosi á andliti hennar. Svo stóð hún upp, tók sígar- ettukveikjara úr gulli á snyrtiborði sínu og rétti mér hann. Ég kveikti í sígarettunni. Hún stóð og horfði á mig, eins og hún væri núna fyrst að veita mér athygli. Og meðan hún horfði á mig, livarf undrunin úr svip hennar. Þá var eins og það rynni upp fyrir henni Ijós. „Þú hefur á réttu að standa," sagði hún og dauft bros lék um varir henn- ar. „Hann liefur eklci ...“ „Og nú skal ég fara,“ sagði ég, þó það væri örðugt. „Takk — fyrir eld- inn!“ „Nei,“ sagði Kristín, „þú skalt ekki fara, ekki strax! Ekki alveg strax ... Ég þarf að tala við þig! VIÐ TÖLUÐUM saman í hálftíma. Það var eins og Torfi hafði sagt. Hún var gáfuð kona. Þess vegna kyssti ég hana. Nú var hér enginn ispinni framar. Það var eldfjall. Og síðan varð samtal okkar dálítið einhliða. Við sögðum aðeins tvö orð, tvö nöfn. „0, Kristín!“ sagði ég. „Herbert!“ „0, Stína mín.“ „Bert - - i!“ „Krist - - ín!“ Ég ætla ekki að þreyta þig, lesari góður, með þessu fremur lijákátlega samtali, enda þótt það væri bæði efn- ismikið og örvandi, litla alfræðibók- in elskendanna ... En þegar samtal okkar stóð sem hæst, kom Torfi inn. Hann leit á okkur, ákaflega fræði- lega og rannsakandi, og síðan sagði hann: „Nú veit ég það, Kristín. Það er alveg tilvalið að hafa myndir af þér

x

Samtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samtíðin
https://timarit.is/publication/647

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.