Samtíðin - 01.06.1957, Page 16

12
SAMTÍÐIN
ust af. Þess vegna gerði hún áhlaup
á hann.
Hún yrði að fá að vita, að þarna
skjátlaðist henni hrapallega. En
hvernig ? Segðu við konu: Þessi mað-
ur getur aldrei gert yður hamingja-
sama. Hún mun skellihlæja beint
upp í opið geðið á þér — og elska
hann helmingi meira fyrir bragðið.
Hlutleysi Torfa og aðgerðarleysi
var þyngst á metunum.Ekkert magn-
ar ástina víst eins mikið og það!
Við drukkum kokkteilana oklcar
og reyndum að stramma okkur upp,
en komumst einhvern veginn ekki í
takt hvert við annað. Torfi talaði við
Kristínu um lífið og ástina — á dul-
máli — og við mig talaði liún um
kostina og gallana í þvi að vera á
baðstað. Loks stóð Torfi upp og bauð
góða nótt. Hann sagðist vera þreytt-
ur, og hann var líka þreytulegur á
svipinn, og það var eins og honum
stæði á sama um allt og alla.
Ég bauð Kristínu í bílferð. Hún sat
við hlið mér . . . svo nálægt mér, að
ég fann ilminn af henni og skynjaði
návist mjúks, heits líkama hennar.
Um varir liennar lék dauft, angur-
blítt hros. Sennilega var hún að liugsa
um Torfa.
Ég trúði lienni fyrir því, að ég væri
alveg bálskotinn í henni og hefði ver-
ið það, frá því ég sá hana fyrst. Það
birti yfir henni á fjarrænan liátt. Þeg-
ar ég kyssti liana, lokaði hún augun-
um og hugsaði um Torfa, þennan
blessaðan Torfa, sem ómögulegt var
að koma til, óskemmtilegheitin upp-
máluð! Og kossinn — það var eins
og maður væri að sjúga íspinna! ...
DAGINN EFTIR var það Torfi,
sem kom inn til mín og vakti mig.
Hann var í miklu hetra skapi en dag-
inn áður. Hann kveikti sér i sigarettu
og settist á rúmstokkinn hjá mér.
„Ég fékk heimsókn í nótt,“ sagði
liann hlæjandi.
Ég spratt upp i rúminu.
„Og liver lieimsótti þig?“
„Ósköp spyrðu asnalega, maður!
Kristín auðvitað. Hún var að hiðja
mig um eld! Anzi skemmtilega að
orði komizt, finnst þér það ekki?“
„Jæja.“
„Hún var í hvítri baðkápu,“ liélt
Torfi áfram, eins og ekkert væri um
að vera, „heltislausri . .. með hvítt
sokkabandabelti. Hún notar ekki —
hm — brjóstaliöld — þarf þess
ekki . ..“
„Einmitt?“
„Lakkið á tánum á henni var ljóm-
andi fallegt á litinn,“ sagði Torfi,
„alveg purpurarautt. Það var nú svo
sem auðséð.“
„Og hvað gerðist svo, maður? Ut
með það!“ stundi ég loksins upp, og
augu mín skutu gneistum.
Torfi saug sígarettuna. Ég gaf
henni eld, í sígarettuna að segja. Hún
sat röskan klukkutíma á rúmstokkn-
um lijá mér. Við skemmtum okkur
satt að segja prýðilega. Hún er sýn-
ingardama lijá tízkuhúsi. Ég þekki
forstjórann fyrir því. Það er ágætis
maður að vinna fyrir ... En þrátt
fyrir allt ráðlagði ég henni að fara
heldur til Parísar . . . Þar mundi hún
geta komizt langt . . . Ég sagði henni
<<
Eg treysti mér ekki til að hlusta