Fréttablaðið - 21.08.2010, Blaðsíða 88

48 21. ágúst 2010 LAUGARDAGUR
BAKÞANKAR
Davíðs Þórs
Jónssonar
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Ekki rétti
tíminn til að
slíta streng!
Heyrðu,
feitabolla,
ég slæ bara
til, settu
mig inn í
starfið.
Frábært
Zlatan!
Það þarf
að flokka
þessar
plötur.
Í stafrófsröð
og tímaröð.
Ekkert
mál,
stjóri.
Og þú þarft
ekki að kalla
mig stjóra,
kallaðu mig
bara Jóa.
Ekkert
mál, Jói.
Eða, þú mátt kalla
mig stjóra en ef
þú segir feitabolla
aftur þá ertu
rekinn.
Ekkert
máli,
stjóri.
Jæja, Palli ertu búinn
að hugsa út í sumar-
fríið?
Að sjálf-
sögðu.
Eitthvað sem þú
vilt deila með
mér?
Ekki
fræðilegur
möguleiki.
Meistaramótið
í loftgítar
Hvað
er að
henni?
Er það
allt heila
málið?Hún vill fá
bangsann
sinn og ég
finn hann
ekki.
Mammi
geymir
alltaf
vara-
bangsa
í fata-
skápn-
um.
Habbðu vet …
Ömmur mínar voru afar ólíkar. Önnur var fín frú í Reykjavík sem átti það til
að fornemast ógurlega, en sjálf gætti hún
þess að sénera aldrei nokkurn mann. Amma
í sveitinni fæddist aftur á móti á Fljótsdals-
héraði aldamótaárið 1900 og átti það til að
fussa og sveia yfir því sem henni fannst
lítið vet. Afi í sveitinni, sem alist hafði upp
á Barðaströndinni, habbði hins vegar litlar
áhyggur og saggði mér oft sögur.
UM ALLT þetta fólk þótti mér og þykir
enn óskaplega vænt þótt það sé nú farið
yfir móðuna miklu. Óaðskiljanlegur hluti
minningar þeirra og persónu var tals-
máti þeirra, orðaforði og málsnið. Ég
held að það hafi gert mér gott að alast
upp við ólíkan framburð og málfar kyn-
slóða sem nú hafa kvatt. Ég tel það hafa
skerpt og eflt tilfinningu mína fyrir
móðurmáli mínu. Það eitt að á Hring-
brautinni var farið niður á milli
hæða en á Stóru-Fellsöxl var
farið ofan, varð mér ungum
tilefni til heilabrota.
Í SÍÐUSTU tveim pistlum
mínum hef ég ráðist harka-
lega á norðlenskan fram-
burð, kallað hann hljóð-
villu og fært sýndarrök
fyrir því að hann sé rang-
ur. Viðbrögðin hafa ekki
látið á sér standa. Fullyrt var að norðlensk-
ur framburður væri fallegur og festulegur,
eins og fegurð og festuleiki geti ekki verið
smekksatriði, og að hann sé réttur. Og af
hverju er hann réttari en annar? Jú, af því
að gömul kona úr Eyjafirði talaði þannig.
Eru ömmur þá aðeins marktækur mæli-
kvarði á fegurð og réttmæti íslenskufram-
burðar ef barnabörnin þeirra heita Valgerð-
ur, en ekki ef þau heita Davíð?
SJÁLFUR er ég af suðvesturhorninu og
eðlilegur talandi minn ber þess vott. Gaml-
ir karlar og kerlingar hafa hiklaust kall-
að hann rangan og ljótan í mín eyru, eins
og það sé enginn dónaskapur. Það var
því gaman að fylgjast með viðbrögðum
þeirra þegar þau urðu sjálf fyrir barðinu á
nákvæmlega sama hroka og yfirlæti og þau
hafa alist upp við að eðlilegt sé að sýna því
hvernig öðrum er eiginlegt að tala móður-
mál sitt. Þeim sem hafa norðlenskan fram-
burð virðist nefnilega hafa verið innrætt
það frá frumbernsku að þeir tali fallegra og
betra mál en aðrir. Fyrir því hafa þeir þó
engin rök, aðeins einhverja hjartans sann-
færingu.
STAÐREYNDIN er sú að allar ömmur tala
hljómfagra og litríka íslensku, ekki bara
eyfirskar, heldur líka ömmur að austan
og vestan. Já, og líka ömmur sem töluðu
dönskuskotna reykvísku.