Morgunn - 01.12.1930, Qupperneq 6

148
MORGUNN
nánari aðgæzlu var þarna komin ritgerð um það efni,
sem hún átti að skrifa um, og hver setningin annari
betri og snjallari. En það merkilegasta við þetta var
það, að þetta var alt ritað með hennar eigin hendi. Mál-
ið var síðan rannsakað. Forstöðukonan og presturinn
yfirheyrðu stúlkuna, sem sagði satt frá öllu. Meðal ann-
ars kom það í ljós, að hún hafði áður gengið í svefni.
Hún fékk að skila ritgerð sinni, af því að uppkastið var
gert með hennar eigin hendi, og ritgerð hennar þótti
bera langt af ritgerðum hinna stúlknanna.
Madame d’Espérance giftist strax, er hún var gjaf-
vaxta. Meðan hún var enn unglingur, hafði spákona
sagt henni, að hún yrði gift áður en tvö ár væru liðin.
Þótti henni þetta mjög með ólíkindum, en reyndist þó
rétt. En við sama tækifæri leitaði vinkona hennar líka
frétta hjá þessari spákonu. Sagði hún þeirri stúlku, að
hún mundi aldrei giftast, og þótti henni það næsta
ótrúlegt, því hún var þá lofuð. En þessi stúlka beið bana
í eldsvoða nokkuru seinna. — Ungu hjónin fluttu úr
Lundúnum. Konan var ein heima mest-allan daginn.
Varð henni það til mikils hugarangurs, að hún þóttist
ekki hafa frið fyrir svipum þeim, er voru í kringum
hana, og ennþá var hún svo barnaleg að trúa því, að
þetta væri undirbúningur geðveiki. Ennþá hafði hún
ekki heyrt getið um spíritisma, en nú var þó að því
komið. Eitthvert sinn, er hún heimsótti vinkonu sína,
kvartaði þessi vinkona hennar yfir því, að maðurinn
sinn léti hana oft eina á kvöldin og fram á nætur, af
því að hann væri á miðilsfundum, og fyndist mikið til
um þá. Þetta hneykslaði hana stórlega, að gáfaður,
glöggur karlmaður, er hún bar hina mestu virðingu fyr-
ir, skyldi láta glepjast til þess að fást við svo óvirðu-
legt kukl. Reyndi hún að telja honum hughvarf, en kom
þar ekki að tómum kofunum, því að hann hafði margt
að segja henni af reynslu sinni og annai'a, og vildi fá
hana til þess að sjá og heyra sjálfa. En því tók hún