Morgunn - 01.12.1930, Síða 20

162
M O R G TJ N N
gleði! Nú er eg ekki lengur í efa um það, hver eg er,
eða hvar eg er. Og rétt í sömu andránni hverfur Anna
inn í byrgið, en konurnar tvær setjast aftur í sæti sín,
æstar og grátbólgnar, en þó fullar af fögnuði“.
Eg læt hér staðar numið að segja frá Elízabeth
d’Espérance. Þeir, sem þektu hana vel, báru mikla virð-
ingu fyrir henni, bæði sem miðli og konu. Hún leiddist
út í miðilsstarfið ósjálfrátt og móti vilja sínum, en þeg-
ar henni varð það ljóst, að með henni bjó dulrænn og
dýrmætur kraftur, þá brann hún líka af löngun eftir
því, að ílytja heiminum hinn nýja sannleika, er hún
þóttist geta boðað honum. Þrátt fyrir alt andstreymi
virðist þessi löngun hafa ráðið mestu um athafnir henn-
ar um fjölda ára. Þó hún ætti margt vina, tók hún sér
það mjög nærri, hve fálega heimurinn tók boðskap
hennar. Hún lifði á píslarvættistímabili spíritismans.
Nærri allir hinir miklu miðlar á seinni hluta nítjándu
aldar voru grunaðir og sakaðir um svik. Það er betra
að vera miðill 1980 en það var 1880, og má þó víst með
sanni segja, að mikið vanti á, að vel sé.
Frh. frá bls. 240.
Guömundur i Þá er hin sagan, og hún skýrir frá fá-
Réttarhúsum. gætUm og mjög merkilegum atburðum*
Hún gerist veturinn 1872—73. Maður, sem Guðmundur
hét Guðmundsson, í Réttarhúsum, reri á útveg Ketils
Ketilssonar í Kotvogi. í septembermánuði fór honum að
finnast, sem mikill troðningur og þrengsli væru kringum
sig, þegar hann var að fara í sjóklæðin á morgnana,
svo að honum veitti örðugt að skinnklæðast. Á leiðinni
til skips fanst honum hann vera umkringdur af ósýni-
legum verum, sem vörnuðu honum skipsgöngunnar.
Þessi ásókn ágerðist eftir því sem leið á haustið, en
aldrei varð Guðmundur neins var aðra morgna en þeg-
ar róið var. í nóvember fór hann að sjá, að þetta voru
mannlegar verur. Þær fyltu bæjardyrnar og vildu varna