Morgunn - 01.12.1930, Síða 58

200
MORGUNN
því. „Yngri telpan hefir haft ljómandi falleg, blá augu“.
Sigurður kannaðist við það og sagði, að allir hefðu dáðst
að djúpu, bláu augunum, sem þau foreldrarnir hefðu
kallað stjörnurnar litlu.
„Hafði hún ör eða blett neðan til á hægra kjálka-
barði?“ Sigurður svaraði því þannig: „Hún fékk ígerð
neðan til á kjálkann og varð ör eftir og blettur, sem
aldrei fékk sama hörundslit aftur“. „Börnin þín eru öll
glöð og ánægð. Þeim hlýtur að líða vel“.
Rétt í þessu sé eg gamlan mann, sem stendur eins
og aftan við börnin. Hann breiðir út faðminn utan um
þau, og er sem hann sé verndari þeirra. Eg lýsti þessum
manni fyrir Sigurði. Virtist mér hann mjög gamall og
nokkuð lotinn í herðum, mjög góðlegur á svipinn, grá-
hærður með hringskorið hárið og með alskegg grátt.
Eftir að eg hafði svo lýst andlitinu nánar, var sem glaðn-
aði enn meir yfir Sigurði. Hann kvað lýsingana vera af
fóstra sínum. í bréfi, er Sigurður sendi mér síðar, standa
þessi orð, eftir að hann hefir talað um þessa lýsingu:
„Mintist eg þá liðinna stunda, er eg var hjá honum, og
hann var mér, í einu og öllu, sem bezti faðir. Var mér
óblandin ánægja að vita blessuð börnin mín í umsjá
hans“.
Sigurður fór svo frá mér. Eg bað hann að láta mig
vita, ef kona hans kannaðist við það, sem hann hefði
ekki kannast við. Eftir nokkra daga kom Sigurður aft-
ur, og finst mér þá vera alt annar blær yfir honum.
Hann er miklu léttari í bragði en í fyrra skiftið. Hann
segir mér, að konan sín hafi kannast við alt saman. Hún
segist hafa tekið eftir því, að drengurinn hafi verið með
fingurna í nefinu altaf meðan hann lá, — en hann var
ekki nema 35 vikna, er hann dó —, og að eftir andlátið
hafi runnið blóðkorgur út um nefið á honum.
Um það, að eldri telpan kipraði augun og varð
glettnisleg, sagði hún, að það hefði verið vani hennar
sérstaklega, er hún vildi leika við systkini sín eða láta