Morgunn - 01.12.1930, Blaðsíða 64

206
MOEGUNN
komi því altaf við og við með eitthvað, sem sópar burt
öllum efa, ef hann kynni við og við að reka upp höfuðið.
Þá koma kaflar úr sambandsfundum, sem eg hefi
haldið. Fyrst verða tveir kaflar um það, hvernig þeir
hinum megin segja fyrir um bata á mönnum hér. Það
er alls ekki óalgengt, að þeir geri slíkt. En þessi tvö
dæmi sanna nákvæmni þeirra í þeim efnum. Við verð-
um oft og tíðum að játa, að það er óendanlega lítið,
sem við vitum um tilveruna. Okkur finst, mörgum, erfitt
að hugsa okkur, að öll mannsæfin sé fyrir fram ákveð-
in, því að þá hverfur of mikið af hinum frjálsa vilja, og
tilveran verður með því eitthvað dauf og ábyrgðarlaus
í hugum okkar. Mér finst, að með því verði hver mað-
ur eins og hjól í vél, sem alls ekki getur neinu um það
ráðið, hvort það snýst rétt- eða rangsælis. Og hvað verð-
ur þá um möguleikann til þrogjíunar fyrir mannkynið
og hvern einstakan? Fyrir því verður það ein mesta
ráðgátan, hvernig þeir geta, oft og tíðum, rakið ókomna
atburði og skapað þeim stund og stað. Þegar eg hugsa
um þetta, finst mér eg finna glöggast, á hve óend-
anlega miklu hærra þroskastigi þeir standa, sem slíkt
geta, og hve miklu betri skilyrði þeir hafa, en við, sem
aðeins sjáum niður á sporið, sem við stígum, en vitum
eða sjáum alls ekki, hvað næsta spor hefir að geyma
eða hvað það kann að færa okkur.
Frásögur af lífi og starfi hinum megin, sem eg kem
með síðar, hafa verið skrifaðar orðrétt jafnóðum oíf
sögumaður hefir sagt þær.
Eftir eitt ár.
Árið 1925—26 var konan mín altaf meira og minna
lasin. Hún leitaði margra lækna, en með litlum árangri-
Haustið 1926, snemma í október, er hún á sambands-
fundi og á tal við ýmsa frá öðrum heimi, þar á meðal
þann, sem taldi sig vera Indriða Indriðason, sem allb'
Islendingar kannast við. Hún spyr hann, hvort þeir geti