Morgunn - 01.12.1930, Qupperneq 78

220
M 0 R G U N N
Hann lagði blessun sína yfir drengjahópinn, áður en lagt
var alveg af stað.
Þegar við lögðum af stað, fundum við strax, hvert
við áttum að stefna. Þó var þarna enginn vegur sjáan-
legur, eftir ykkar mælikvarða. Það var sem þráður lægi
eftir leiðinni, sem við áttum að halda.
Eftir ykkar hugsun um tilveruna, mynduð þið kalla,
að við hefðum farið niður á við. Ferðin lá gegnum ýmsa
fagra staði; ]>ar voru skógar og yndislega fallegar blóma-
breiður. Við fundum, að við máttum hvergi staðnæmast
augnablik. Við urðum að halda áfram. Þegar við höfðum
haldið svona áfram afarlanga leið, sáum við eins og velli
framundan. Það var einkennileg birta á ]>essum völlum;
það var ekki dimt, en það var eins og það vantaði eitthvað
í birtuna. Við fundum brátt, hvað vantaði; það vantaði
]>etta yndislega, fallega og vermandi, sem er í sólarbirt-
unni hjá ykkur. Því er erfitt að lýsa, en það var eins og"
birtan væri tóm; það voru engir geislar í henni. Þarna
voru tré hér og hvar, en alstaðar gisin. Þegar við komum
á vellina, sjáum við, að þar eru saman komnir margir
drengir, líklega álíka margir og við vorum. Eg held, að
þeir hafi ekki orðið okkar varir, er við komum. Þeir veittu
okkur enga eftirtekt.
Þarna var mikið af fuglum og nokkuð af skordýrum;
einnig dýr, sem líktust kettinum og hundinum ykkar. En
þetta eru þó aðeins orð eða líkingar, til þess að gefa ykk-
ur hugmynd um þetta.
Við sjáum brátt, að það er aðalskemtun drengjanna
að ná í þessi dýr og fugla til þess að kvelja þau eitthvað.
Þeir bjuggu til net, til þess að veiða fuglana í, og létu þá
svo hanga lengi og flögra fasta á fót eða væng í netun-
um. Sumir okkar urðu svo sorgbitnir af því að sjá þetta,
að þeir ætluðu að hlaupa til og losa fuglana, en þá feng-
um við eins og skeyti um það, að þetta mættum við ekki
gera. Fyrsta verk okkar og aðalverk var það, að hafa á-
hrif á hugsunarhátt drengjanna, og láta ]>á finna, hve at-