Morgunn - 01.12.1930, Qupperneq 80

222
M O II G U N N
öðruvísi en þeir höfðu haldið. Þeir fóru nú að taka eftir,
hve yndislegt var að sjá fuglana sveima í loftinu, og- hve
yndislega þeir sungu, — þeir höfðu víst aldrei tekið eft-
ir því áður.
Drengir þessir höfðu annaðhvort ekki fengið fræðslu
um dýrin og fuglana, eða að þeir höfðu verið leiddir af-
vega af vondum mönnum eða drengjum.
Við töluðum nú við drengina, við lékum okkur við
þá, við sváfum hjá þeim, — því að þeir voru ekki komnir
lengra en það, að þeir þurftu að sofa. — Við græddur sár
þeirra, Við reyndum að láta þær beztu kærleikans hugsanir
streyma inn til þeirra, og beittum öllum kröftum til þess
að vera altaf jafngóðir við þá, þó að sumir þeirra væru
vondir við okkur.
Eg veit ekki, hve lengi við vorum þarna, en á ykkar
mælikvarða hafa það víst verið margar vikur.
Á endanum tókst okkur að leiða hugi drengjanna að
því, að sjá Guð í öllu. Sjá Guð í litlu flugunni og öllum
dýrum og fuglum, að sjá, að alt þetta var ein samfeld
heild og alt skapað hvert öðru til blessunar og gleði.
Það var yndislegt að sjá drengina leika sér við dýr-
in eins og vini sína, eins og beztu bræður og systur.
Nú fengum við boð um það, að nú ættum við að fara
að halda upp á við aftur. Við urðum ákaflega fegnir, því
að margir okkar voru orðnir dálítið þreyttir. Við sögðuna
drengjunum, að við ættum að fara að yfirgefa þá. Marg-
ir þeirra fóru að gráta, er við sögðum þeim þetta, og
spurðu, hvort það væri ekki mögulegt, að þeir fengju að
koma með okkur. Við vissum, að við máttum veita þeixn
þetta. Allur hópurinn lagði nú af stað. Smátt og smátt
fór birtan að breytast aftur. Umhverfið varð yndislega
fagurt, og vakti það athygli margra drengjanna, sem
komu neðan að.
En samt fóru nú fáeinir að dragast aftur úr, og vildu
snúa aftur, en við reyndum að halda þeim öllum saman
með krafti kærleikans. Nokkra drengi mistum við samt