Morgunn - 01.12.1930, Side 84

226
M O R G II N N
Veran var snjóhvít og var að sjá eins og lifandi
manneskja, sem er reifuð hvítum hjúp.
Hún heilsaði okkur, stóð við aðeins augnablik, og
hvarf svo inn í byrgið.
Næst kom afar hár karlmaður, og nefndi sig Jó-
hannes.
Eg skal skjóta því hér inn í, að stærðarmunur á
verunum var mjög áberandi.
Þá kom lítill kvenmaður, ósköp fjörug og kát, dans-
aði á gólfinu fyrir framan okkur og sagði „dí-dí-dí“, og
snerti við mörgum um leið og hún dansaði fram hjá
þeim. Hún kvað heita Elísabet, og koma afar oft til
þessa fólks.
Næst kom mjög stór vera, það var karlmaður, og
sagði með hásri rödd: „God bless you — see me now?“
og síðan hvarf hann. — Það var eins og flestir reyndu
að breiða úr slæðunum í því skyni að sýna sem bezt
hjúpinn.
Eg held það hafi verið þarna, að fram úr byrg-
inu kom kvenvera, sem mér virtist þróttminni en hinar
verurnar. Hún kom nokkuð fram á gólfið, en komst
aldrei inn í byrgið aftur. Mjer virtist sem hún hefði
hætt sér of langt fram. Alt í einu heyrði eg smell, og
í sama bili sá eg líkamninginn eins og hrynja niður á
gólfið og hverfa samstundis.
Þar á eftir kom kona, sem mér fanst mjög yndis-
leg. Hún tók utan um hálsinn á konunni, sem sat við
hliðina á önnu. Þetta var sögð systir konunnar og heita
Mathilde. Veran tók utan um hálsinn á systur sinni,
hallaði sér upp að henni og grét. Við heyrðum eins og
niðurblædan ekka. Anna sagðist hafa horft í höndina
á verunni og séð hana svo greinilega, að henni fanst
hún geta greint hvern part handarinnar.
Eg skal geta þess, að þetta gjörist alt fljótt og
kemur óvænt. Eg segi óvænt, því að menn vita aldrei,
hvað kemur næst, hve nær það kemur, né hvort sá kem-