Morgunn - 01.12.1946, Blaðsíða 16

86
MORGUNN
Vera kemur fram, sveiflar slæðum sínum, svo að svif
þeirra fyllir allan hringinn milli byrgis og gestanna. Síð-
an segir hún: Takið nú vel eftir. Nú ætla eg að aflíkam-
ast neðan frá. — Hún stendur kyrr, en niður við gólfið
taka slæðurnar að sveiflast lítið eitt. Síðan tekur hin
hvíta mynd að eyðast neðan frá, hægt og liægt, unz brjóst-
mynd ein er eftir. Og með eldsnöggu bragði fellur brjóst-
myndin niður að gólfi og hverfur.
Hér verður að láta staðar numið um lýsingar einstakra
fyrirbæra á þessum fundi. Eg hafði góða aðstöðu til þess
að meta hann til samanburðar við fyrri fundi hjá Niel-
sen, bæði í Kaupmannahöfn og hér heima árið 1930, og
mér virtist hann bera mjög af. Fyrirbærin voru langt um
sterkari. Verurnar liöfðust meira að, virtust sjálfráðari
um dvöl sína frammi í hringnum, töluðu meira með skýr-
um og oft fullum rómi.
Skyndilega virðist krafturinn tæmast. Stjórnandinn
talar gegnum miðilinn og boðar fundaslit. Kona, sem
er utan við hringinn, stjórnar fundarlokum. Ákveð-
ið sálmsvers er sungið. Síðan mælir hún fram stutta
bæn, og sálmsversið er endurtekið. Að því loknu standa
allir hljóðlega upp og ganga inn í aðra stofu, þár sem
ljós hafa verið kveikt. Tjaldinu fyrir framan byrgið
hefir verið slegið til hliðar öðrum megin. Við ljósglætuna,
sem leggur úr hinni stofunni, sjáum við miðilinn í stóln-
um. Hann virðist sofa djúpum svefni. — Að liðinni nokk-
urri stund leita eg uppi miðilinn til þess að kveðja. Hann
situr frammi í eldhúsi hjá konunni sinni og drekkur te.
Hann er bersýnilega yfirkominn af þreytu.
Fyrri kona mín, Þorbjörg Jónsdóttir frá Arnarvatni,
gerði mjög greinilega vart við sig árið 1930, bæði í Kaup-
mannahöfn og hér heima. Hún kom þrisvar sinnum til
mín, vafði höndum um háls mér og lagði tárvotar kinn-
ar að vanga mínum. Hún var í öll skiftin mjög hrærð og
hafði stutta viðstöðu. Þó talaði hún nokkrar setningar,
svo að eg og þeir, sem næstir sátu, heyrðu greinilega. Á