Morgunn - 01.12.1946, Síða 58

128
MORGUNN
fann að hún stóð í herberginu nálægt fótagaflinum og
sneri sér að mér. En hún lá þá á sjúkrahúsi í Reykjavík,
þungt haldin. Ég skrifaði henni strax og bað hana að rifja
upp fyrir sér þessar mínútur. Tímann hafði ég athugað
og minnir nú, að það væri kl. tæplega sjö um morguninn.
Ég sagði henni ekki, vegna hvers ég spyrði. Hún svar-
aði því, að hún hefði blundað eitthvað um þetta leyti og
dreymt, að hún væri komin heim og í svefnherbergið og
stæði við rúm önnu, dóttur okkar, sem þá var barn, og
stóð rúmið við glugga á svefnherbergi okkar, beint á móti
fótagafli á rúmi mínu.
Það er misráðið, þegar er um jafn torskilda atburði að
ræða og auk þess jafn fjarskylda atburðum daglega lífs-
ins, að ætla sér að skýra tvífara- eða „tvístaða" (bilo-
cation) fyrirbrigöin á einn og sama hátt. Enda þótt oft
megi skýra slíkt sem hugsanaflutning eða fjarhrif, eru
mörg dæmi, þar sem slík skýring nær ekki til. Virðist
þá sem einhver hluti mannsins sé utan við líkamann, en
þó í líkama.
Sir William F. Barrett ritar um þetta í bók sinni „On
The Treshold Of The Unseen“ og segir þar m. a.: „Þær
(svipmyndir lifandi manna og látinna) eru í raun og veru
svo algengar og almennt viðurkennt, að þær sjáist, aö
aðalástæðan, þegar menn leggja ekki trúnað á þær, eru
„gerfifötin" („ghost of the clothes"), sem þær sjást í“.
Um þau segir W. B., að sé afstaða manns sú að álíta svip-
myndirnar hugsýnir (Phantasm), sem útvarpað sé frá
huga viötakandans, þá verði engir örðugleikar á að skilja
þetta. Bendir hann á, að allt, er við sjáum, stafi af áhrif-
um, sem við útvörpum frá okkur. En svo bætir hann við,
að hann fullyrði alls ekki, að allar svipsýnir séu hugræn-
ar og stafi af fjarhrifum lifandi manna eða látinna. Það
séu ýms tilfelli, þar sem þessar skýringartilraunir eigi alls
ekki við, heldur virðist svipmyndin vera efniskennd, svo