Barnablaðið - 01.12.1980, Blaðsíða 27

Barivablabib
jafn hátt bílnum, beggja vegna vegarins. Og það
hélt ennþá áfram aó snjóa. Hvað ætli snjórinn
yrði djúpur?
Aó lokum komust þau á leiðarenda og pabbi
stöóvaði bílinn. ,,Nú skulið þið fara aó leika
ykkur á sleðunum og í snjónum“, sagði hann.
Vió fáum okkur síðan smurt brauð og heitt kakó
þegar klukkan er tvö og um klukkan fjögur
leggjum við af staö heimleiðis".
Markús og Jóhanna létu ekki segja sér þetta
tvisvar! ,,Ég er svo glaður að Guó skyldi búa til
snjóinn", sagöi Markús þegar hann og Jóhanna
voru aó hlaða snjókarl. ,,Það gleóur mig einnig",
sagöi Jóhanna. Svo lagðist hún niður í snjóinn
og hreyfði handleggina til að búa til engil í
snjónum. Þessu næst horfóu þau á hvernig pilt-
ar og stúlkur renndu sér á fleygiferö á skíðum
niður brekkurnar. Eftir hádegismatinn brugóu
Jóhanna og Markús sér á sleóana sína. Aftur og
afturfóru þau nióurbrekkuna. En nú varklukkan
aó verða fjögur. Markús og Jóhanna gengu
hægt í áttina að bílnum. ,,Þaó er svo gaman“,
sagöi Markús, ,,ég hef enga löngun til að fara
heim“.
,,Ég er hræddur um að við förum ekki heim“,
sagði pabbi. ,,Það verður allavega ekki í bili".
Markús gapti af undrun. ,,Þú meinar að við get-
um verið eina klukkustund ennþá í viðbót?“
,,Við veröum aö doka vió um stund, kannski
alla nóttina", sagöi pabbi. ,,Þaó hefur farió
snjóflóö úr fjallinu yfir veginn. Snjórinn er á hæö
vió hús og þaö mun taka snjóplóginn langan tíma
aó hreinsa veginn“. Markús leit á Jóhönnu og
Jóhanna horföi á Markús. Ætli þau yröu hér alla
nóttina? Og hvaö um sunnudagaskólann á
morgun?
,,Ég vil ekki missa af sunnudagaskólanum",
sagði Markús. „Það er svo gaman aó söngv-
unum og Biblíusögunum".
„Viö viljum heldur ekki tapa af sunnudaga-
skólanum og kirkjunni", svaraði móðir hans.
„Hvareigum við að sofa?“ spurói Jóhanna. „Vió
fáum aó sofa í skógarhúsinu“, sagði pabbi.
„Hópur af skíðafólki veróur einnig þar í nótt“.
Markús vaknaði einu sinni um nóttina. Hann
heyrði háværar drunur snjóplógsins. Hann velti
því fyrir sér í huganum hvort vegurinn yrði orð-
inn fær um morguninn. Það varó. Klukkan níu aö
morgni bárust þau skilaboð, aö lokið væri við að
ryðja veginn en ökumenn skyldu fara gætilega.
Markús andvarpaði. Hann vissi að þau næðu
aldrei í tæka tíó á sunnudagaskólann. Það tæki
tvær klukkustundir að komast heim. Það var
bara alls ekki rétt, að vera ekki í Guóshúsi. Bíll-
inn skreió niöur fjallveginn og von bráðar komu
þau á móts viö bændabýlin. Jóhanna heyrði
eitthvað. Markús heyrði það líka.
„Kirkjuklukkur", sagði hann. „Það er kominn
sunnudagaskólatími og viö missum af honum".
„Ég held aó þú hafir á röngu að standa“,
sagói faðir hans og snéri bílnum í áttina að
kirkjuklukknahljóðinu. „En vió erum í snjóbux-
um“, sagói Jóhanna. „Guð lítur á hjartaó", ans-
aði pabbi. „Fólkið í þessari kirkju veit um snjó-
flóðið og það skilur kringumstæöur okkar. Þaö
gleöst yfir aó sjá okkur heimsækja kirkjuna
þeirra“.
Þetta reyndist rétt hjá pabba. Allir sögöu:
„Halló, komió þió sæl. Það gleður okkur aö þið
komió í sunnudagaskólann okkar“. Enginn var
samt glaðari en Markús. Hann var í Guðshúsi á
Drottins degi. Þar leið honum vel. Hann vissi að
Guó elskaði hann og haföi sent Son sinn í
heiminn. Og að vera í kirkju á hverjum sunnu-
degi var, í augum Markúsar eins og að segja:
„Þakka þér Guö aó þú skulir elska mig svona
mikió".
Þýtt HSG.