Barnablaðið - 01.12.1980, Blaðsíða 31

Barnablaöiö
endingu. Það var 10 ára gamall drengur. Hann
stillti sér upp beint frammi fyrir henni og hún gat
séð móta fyrir honum, gegnt heióum himni.
Drengurinn haföi alls enga löngun aó skiljast frá
bekkjarfélögum sínum. Hann var svangur og
vildi komast heim sem fyrst til að nota dagsbirt-
una, til að fara í veióileik með vinum sínum. En
eitthvað knúói hann til að ganga til hennar.
Máski minnti útlit gömlu konunnar hann á ömmu
hans, sem fór af þessum heimi fyrir tveim árum.
Eða kannski var þaó neyð hennar, hver sem hún
var, sem snerti viðkvæman streng í hjarta hans.
„Kanntu aó lesa?“ spurði hún.
,,Já“, svaraói hann undrandi.
„Mér leiðist aó vera aó kvabba á þér, en eins
og þú getur séð er ég nærri því blind. Og þó að
ég hefði sjón gæti ég ekki lesið. Nú er ég hérna
meó þessa nýju Biblíu á Swahili, og ég veró að
vita meira hvað Guð segir í henni. Gætir þú varið
nokkrum mínútum til að lesa fyrir mig úr henni
fáeinar línur?“
Drengurinn gekkst inn á þetta með tregðu og
horfði löngunarfullum augum á bak vina sinna,
sem voru komnir að því aö hverfa úr augsýn á
veginum. En er hann hafði eytt tíu mínútum í
lestur Matteusarguðspjalls fyrir hana, fannst
honum þessi reynsla ekki eins erfið og hann
hafði vænst. Sannast að segja vakti sagan um
Jesú-barnið áhuga hans.
Næsta dag þegar skóladrengurinn yfirgaf
skólann, kom hann auga aftur á gömlu konuna.
Hún hélt ennþá á Biblíunni sinni og hlustaði meó
athygli á fótatak barnanna er þau streymdu fram
hjá. Að þessu sinni sagói hún ekkert, en hann
vissi hvaö hún vildi. Og hann vissi aö hann varð
að nema staðar. Þessir daglegu Biblíulestrar
uróu fastur liður í lífi drengsins á næstu mán-
uðum. Hann komst til þekkingar og fór aö elska
manninn Jesúm sem hann las um í Biblíu gömlu
konunnar.
Stundum kom það fyrir, aö forvitin börn lásu
úr Bók gömlu konunnar, en hann var samt hinn
fasti lesari hennar og þau uröu góðir vinir. Þá var
þaö dag einn, aó hún var ekki lengur á sínum
gamla stað þegar hann kom úr skólanum. Hann
hugsaöi meö sér að hún hefði kannski gleymt aó
koma, eða væri veik. En næsta dag kom hún
ekki heldur, og þarnæsti dagur fór á sömu leió.
Drengurinn sá gömlu konuna aldrei framar,
en trú hennar og Biblían hennar hafði snortið
Frh.ábls. 46
Sendibréf frá Gubi
Einu sinni fyrir ævalöngu var uppi spámaóur
að nafni Jeremía, sem átti heima í Austurlönd-
um. Hann var spámaður hins sanna Guös sem
haföi skapað himin og jörð. Spámenn, voru þeir
menn kallaðir sem fluttu skilaboð frá Guói til
fólksins og hvöttu það til aó hlýða Guði, og
breyta eftir boóum hans.
Nú haföi þjóð Jeremía óhlýðnast Guöi og
gleymt honum. Fólkið fór aö tilbiðja skurögoð —
dauða hluti, úr tré og steini. Svo að Guó sendi
spámann sinn Jeremía til fólksins, til aó aðvara
það. Hann sagði fólkinu, að ef þaö tilbæði ekki
hinn sanna Guð á ný og þjónaði honum, mundu
óvinir þeirra Babýlóníumenn ráðast á þá, og
brjóta nlður borgarmúra þeirra. Húsin þeirra
yrðu brennd og fólkið flutt til Babýlon.
En fólkið hélt áfram aö tilbiðja skurógoðin,
þrátt fyrir aðvaranir Jeremía. Óvinurinn sterki,
Babýlóníumenn komu og geróu nákvæmlega
það sem Jeremía hafói sagt. Þeir fluttu mikið af
fólkinu til hinnar miklu borgar í Babýlon, en
óvinirnir létu Jeremía vera eftir í Jerúsalem.
Fólkinu leið illa í Babýlon, bæði börnum og
fullorðnum. Það saknaði heimkynna sinna sem
von var. En þá bar svo til, að fólkið fékk sendi-
bréf frá Jeremía spámanni. Hvaó ætli sé nú í
þessu bréfi? hugsuðu krakkarnir og allt full-
oróna fólkið.
Raunar var þetta bréf frá Guði sjálfum til
fólksins, þó að Jeremía skrifaði það. Því að
Jeremía spámaður skrifaði einungis niður ORÐ
GUÐS OG HUGSANIR, en ekki það sem honum
datt í hug. Sumt af efni bréfsins var á þessa leið:
„Svo segir Drottinn hersveitanna, ísraels
Guð
öllum hinum herleiddu, þeim erég herleiddi
frá Jerúsalem til Babel: Reisið hús og búió
í þeim, plantið garða og etið ávöxtu þeirra.
Biöjið fyrir borginni, því aó heill hennar er
ykkar hamingja1' . . .
MINNISVERS:
Látið yður umhugað um heill borgarinnar sem
ég herleiddi yður til, og biðjið til Drottins fyrir
henni.
Jeremía 29:7.