19. júní - 19.06.1955, Qupperneq 15

050
JTJ
19. JÚNÍ
ÚTGEFANDI: KVENRÉTTINDAFÉLAG í S L A N D S
Reykjavik 195
SIGRÍÐUR J. M A G N Ú S S O N :
„Hvað er þá orðið okkar starf?“
Þar sem réttindamál kvenna ber á góma heyrast
oit tilsvör svo sem þetta, bæði frá konum og körl-
um: „Hvað viljið þið vera að þessu brölti? Hafið
þið kannske ekki fengið öll réttindi?“ Og karl-
mennirnir bæta oft við, að þeir verði nú bráðum
að fara að stofna karlréttindafélag.
Þó verða allir að viðurkenna, að áhrifa kvenna
í þjóðfélaginu gætir mjög lítið, ekki einungis hér
á landi, heldur einnig í Jteim löndum, þar sem
konur taka miklu meiri þátt í opinberum störfum
eu Jjær gera hér. Það hefir enn ekki Jieyrzt, að þar
sem „hinir fjórir stóru“, sem svo eru kallaðir, ráða
ráðum sínum um gang lieimsmálanna, væru konur
tilkvaddar.
Nú í ár heldur Alþjóða kvenréttindafélagið upp
á 50 ára afmæli sitt, en liðug 100 ár eru liðin síðan
fyrsta kvenréttindafélagið var stofnað á hinum
fræga fundi í Seneca Falls. Kvenréttindalireyfing-
in á Jnið sameiginlegt við sumar aðrar frelsislireyf-
ingar 19. aldarinnar, að Iiafa orðið svo að segja
að Jijakka í sama farinu hin síðari ár. Baráttan fyrir
kosningaréttinum varð að lokum eins og „stormur,
sem geisar um grund", liún lireif allt með sér, fyrir
henni urðu á endanum allir fordómar að falla.
Baráttu okkar í dag, t. d. fyrir launajafnréttinu,
sem í rauninni er mál málanna í kvenréttinda-
nreyfingunni, miðar liægt áfram.
Þó að ekki sé liægt annað að segja, en að sam-
þykkt Aljijóða vinnumálastofnunarinnar frá 1951
“J. JÚNÍ
um launajafnréttið, Iiefði átt að vera stórt spor í
áttina, J)á má Jiað heita enn, 4 árum seinna, ein-
ungis pappírsgagn, Jiar sem aðeins 6 ríki liafa stað-
fest hana, og litlar sögur hafa farið af því, hvernig
hún hefir verið framkvæmd í Jtessum ríkjum.
Kvenréttindafélagið liefir sent Alþingi og ríkis-
stjórn ítrekaðar áskoranir um að staðfesta þessa
samjiykkt Aljrjóða vinnumálastofnunarinnar, en
Jtað hefir ekki borið árangur enn sem komið er.
Annað mál, sem K.R.F.Í hefir beitt sér mjög fyrir
á síðustu árum, eru lagfæringar á tryggingarlög-
gjöfinni, einkum að Jjví leyti sem hún snertir ein-
stæðar mæður, börn og gamalmenni. Þegar á síð-
astliðnu stimri var skipuð nefnd til að endurskoða
tryggingarlöggjöfina, án Jtess að nokkur kona
ætti þar sæti, fóru konur úr stjórn K.R.F.Í. á fund
viðkomandi ráðherra og mæltust til að tveimur
konum yrði bætt við í nefndina. Ráðherrann tók
[jessu vel og varð við tilmælum félagsins, og vænt-
um við okkur góðs af starfi þessara kvenna í nefnd-
inni.
Þegar maður er að því kominn að missa móðinn
yfir því að vera sífellt ár eftir ár að bera fram sömu
óskirnar um lagfæringu á hinu og þessu, án þess
mikið verði ágengt, horfir vonlítill til næstu ára og
finnst að maður sé að vinna fyrir gýg, getur verið
gott að líta um öxl sér til hughreystingar. Því lang-
ar mig að taka hér upp ræðu, sem Hannes Hafstein
flutti :i Alþingi 1911 um frumvarp til laga um
tLAbDSBÓKASA! ú
'„5"! i 96'8.1