19. júní - 19.06.1955, Side 36

— Henni vegnar vel, en hugurinn hvarflar oft
heim og lnin er dugleg að skrifa. Hún kom hingað
í heimsókn í fyrra. —
Það er orðið rokkið. Ljós Aladínslampans, sem
á að bíða þess að rafmagnið leysi hann af hólmi,
gerir blæ þessa fyrsta sumarkvölds notalega sveita-
legan. Ef til vill á Aladínlampinn eftir að for-
framast og verða raflampi. Og ef til vill verður
rafmagnið þess valdandi, að sveitin, gróin og græn,
verður æskunni ákjósanlegra framtíðarheimili en
malbikið við Kollafjörð.
Við gætum rabbað lengi nætur um skáldskap og
fleiri sameiginleg áhugamál, en sveitakonan þarf
að vakna snennna til að sinna sínum skyldum, og
ég þarf að fá að fljóta með mjólkurbmsunum í
veg fyrir bílinn í fyrramálið.
ANNA SIGURÐARDÓTTIR:
Verkakonan á Eskifirði
I'egar ég var beðin að tala við verkakonu A Eskifirði fyrir „19.
júní“, datt mér strax í hug að hitta frú Ragnhildi Einarsdóttur
Snædal að máli. Ragnhildur hefir unnið lengur úti en flcstar
konur hér, auk þess er hún formaður verkakvennafélagsins og
hefir verið það samanlagt í 28 ár. Ragnhildur hefir búið á Eski-
firði í rúm -10 ár. Hún fluttist hingað frá Vopnafirði tvítug að
aldri ásamt manni sínuin, Jóni H. Snædal, og tveim ungum
börnum. Frá þeim tíma hefir hún jafnan unnið að fiskverkun
ásamt heimilisstörfunum, þegar vinnu hefir verið að fá, þangað
til fyrir rúmum tveim árurn, er maður hennar varð fyrir slysi
og liggur síðan rúmfastur.
Var ekki oft erfitt að stunda útivinnu og purfa
jafnframt að annast heimili og börn?
Jú, það var erfitt, einkum meðan börnin voru
ung, og þó sérstaklega fyrsta sumarið mitt hérna á
Eskifirði, þegar maðurinn minn var veikur. Syst-
ir mín, er hér bjó, tók raunar eldra barnið í umsjá
sína, en liitt var heima Jijá föður sínum veikum og
fólkinu, sem viðleigðum hjá, en að öðru leyti varð
það að bjarga sér sjálft, eins og börn annara verka-
kvenna, sem hvorki höfðu eldri börn eða gamal-
menni til þess að líta eftir börnunum.
Þegar fram liðu stundir — en erfiðir tímar líða
hægt—varðþað ekki alvegeins erfitt, því aðþá voru
þessi tvö börn orðin svo stór, að þau gátu sinnt
þeim tveim, sem seinna fæddust. Þau elduðu mat-
inn og hugsuðu um miðdegiskaffið. Eldri dóttir
mín var ekki nema 10—11 ára þegar hún gat eldað
matinn. Það er mikill munur að geta sezt beint að
matborðinu, er lieim kemur, en verða að elda eða
hita upp mat í hádegishléinu. En hún fór að heim-
an áður en yngri dóttirin gat tekið við þessunr
störfum, en yngri sonurinn var liðtækur við Jrau.
Þegar vinna var að staðaldri vikum saman, eins og
olt var á sumrin áður fyrr, varð margt að sitja á
hakanum heima, t. d. allur saumaskapur, en ekki
varð h já því komizt að sinna þvottum og allra nauð-
synlegustu þjónustubrögðum, og þá varð tíminn,
sem bættist við 10 tímana riti, stundum alllangur.
Hvað barst þú úr býturn fyrir vinnudaginn
fyrstu drin1
Fyrsta tímakaup, sem ég man eftir, var 15 aurar.
Það var á Vopnafirði. Áður en verkakvennafélagið
Framtíðin var stofnað hér 1918, var tímakaup 25
aurar, en á stofnfundi félagsins var kaupið ákveðið
40 aurar á tímann í 10 tíma dagvinnu. Brátt hækk-
aði þó kaupið í 75 aura.
Ég sé i frásögn af verkakvennafélaginu ykkar i
„Vinnunni" 1950 (4.-5. tbl.) að eitt sinn hafi ver-
ið gerður samningur, sem raunar átti sér skamm-
an aldur, um pað að greiða konum sama kaup og
körlum fyrir verk, „er almennt teljast karlaverk1'.
Pið virðist hafa barizt dyggilega fyrir réttindum
verkakvenna. Ertu annars ekki orðin langpreytt
eftir launajafnréttinu?
Jú, það er ég raunar, en konurnar mega sjálfum
sér nokkuð um kenna. Mér hefir alltaf fundizt, að
K.R.F.Í. hefði getað verið duglegra og stutt verka-
kvennafélögin betur í baráttu þeirra. Það er ekki
nóg að fá viðurkennt launajafnrétti til lianda kon-
um, sem eru starfsmenn ríkisins. Eins atriðis hefir
ekki verið gætt sem skyldi, en það er, að bilið milli
karla- og kvennakaups verður æ stærra, eftir því
19. j ÚNÍ
22