19. júní - 19.06.1955, Blaðsíða 47

bandinu, meðan verið er að prjóna, því er tvívafið
utan um hann og þar að auki rekst hann oft á hægri
handar prjóninn, þegar hann er að sækja bandið í
lykkjuna.
Svo er hún nritt í öllu prjónabaslinu farin að
vorkenna kóngsdótturinni góðu, sem varð að vinna
það til að prjóna skyrtur handa ellefu bræðrum
sínum á einni nóttu, til þess að frelsa þá úr álög-
um, sem þeir höfðu komið sér í, líklega með ó-
þekkt og glannaskap. Og mikið hlýtur hún að hafa
verið orðin þreytt, þó aldrei nema hún hafi prjón-
að þær laust, að ekki skyldi vanta nema eina ermi,
þegar hún aflienti skyrturnar að morgni og frels-
aði alla strákana.
Og hún fer að leggja það niður fyrir sér, ef hún
væri nú sett í aðra eins rauh, hvort hún myndi
nokkurn tíma verða svo dugleg að geta prjónað
þessar tvær skyrtur, sem þyrfti til þess að frelsa
strákana, bræður hennar, ef þeir kæmust einhvern
tíma í svona klandur.
En í Þykjastmannalandi ríkti meira kvenfrelsi
en þekktist í öðrum löndum á þeim tíma. Þar voru
stelpurnar líka kallaðar Þykjastmenn, alveg eins
og strákarnir, þar heyrðist aldrei talað um Þykjast-
Stelpur. Þær nutu allra sönui réttinda og strákar,
og hétu allteins oft strákanöfnum í Þykjastmanna-
leikjunum. Þær áttu jarðir sínar sjálfar og stóðu
fyrir búum sínum, þær voru bændur.
Stundum voru þær líka hreppstjórar eða prestar
í sinni sveit, engu síður en strákarnir. Tryppin sín
tömdu þær líka sjálfar og fóru lestaferðirnar og
smöluðu afréttarlöndin. Á stríðstímum voru þær
kóngar, eða aðrir framámenn, sem réðu fyrir þjóð-
um. Sem sagt, þær höfðu allar sömu skyldur og
sömu réttindi og kölluðust líka menn.
Aðeins í einu er vitað að þær stæðu strákunum
að baki: þær gátu aldrei sprænt eins langt og þeir.
Það var því ekkert tilhlakk, fyrir svona virðinga-
persónur í eiginlandi, að fá yfir sig þvílíka dembu
hjá alvörufólkinu, þegar komið var lieim úr kátum
leik:
Að þú skulir láta svona hálffullorðin stelpan.
Þú ert ekki nokkurn hlut betri en strákarnir.
Skyldi þér ekki vera þénugra að læra að prjóna
sokkinn þinn heldur en að svína þig upp fyrir
liaus á hverjum degi. Láttu ekki sjá þig svona
oftar.
Stelpan átti að vísu engin svör við þessu og varð
19. JÚNÍ
H Ó L M F R í Ð U R JÓNSDÓTTIR:
í Kringlumýrinni
Ó, mín ástkœra jörð, með þinn iðgrœna svörð,
með þin angandi blóm, og þín kartöflugrös.
Þar sem andinn fœr sitt, og holdið fcer hitt,
þangað held eg, úr bœjarins þvargi og ös.
Þar er Maja frá Grund. Hún á mátulegt hús
þarsem maturinn fast upp að tröppunum grcer.
Hún er sólbrennd og feit, eins og scemir i sveit,
og hún syngur viðstörfin og dillandi hleer.
Þar er sól, þar erskjól, og þar kasta eg kjól,
og þar kneifa eg guðanna dýrasta vin.
En sá bikar er hreinn, ekki bölvaldur neinn,
frá þeim brosandi himni,sem yfir mér skin.
Þegar kveldar um geim, og eg held aftur heim,
þá er hvislað og rislað við blcevarins nið.
Eg hef yngst upþ i dag, eg hef ort þennan brag.
Eg kem afturá morgun ogsccki mér frið.
að láta sig hafa það að húka inni ísköld á fótunum,
við prjón, eða bætingar, með fullorðna kvenfólk-
inu 1—2 daga. En til allrar lukku brást það aldrei,
að ekki leið á löngu áður en þurfti að kalla til
hennar í útisnatt. Hún var beðin að sækja lömbin
eða vatna hestunum, og þá fór ekki hjá því að hún
tæki við sínu hlutverki í útilegumanna- eða stríðs-
kallaleiknum, og gleymdi því rækilega aftur, að
lnin heyrði undir allt aðra siði og önnur lögmál
en strákarnir, í mannheimum.
En aumingja kóngsdóttirin. Skyldi það vera satt,
að hún liafi getað prjónað allar skyrturnar?
Og hvernig hefði það farið, ef strákarnir ellefu
hefðu átt að l'relsa systur sína? Væri ekki vissara,
að kenna öllum kóngssonum að prjóna?
33