19. júní - 19.06.1959, Qupperneq 17

RABBAÐ VIÐ SJOMANNSEKKJU
Þegar hringt var til mín og ég beðin um eitt-
hvert efni í 19. júní, datt mér í hug, að fróðlegt
gæti verið að spjalla dálítið við konu, sem ég þekki
litið eitt. Og hæg eru heimatökin, því að hún býr
skammt frá. Við Akurnesingar þekkjum til henn-
ar ytri ástæðna.
Á óveðursdegi i janúarmánuði 1952 varð hún
ekkja. Einn Akranesbátanna kom ekki að landi
það kvöld. Á leiðinni til lands heyrðist siðast til
hans. Bátur, sem hafði verið honum samferða,
missti sjónar á honum, þegar él skall á. Þegar það
birti skömmu síðar, var hann hvergi sjáanlegur
lengur. Það er hægt að hugsa sér framhaldið: óljós
von ástvina næstu daga, meðan leit stóð yfir, unz
íoks var fengin full vissa og engin von framar.
Og nú, rúmum sjö árum síðar, fer ég heim til
Sigríðar Sigurðardóttur til að vita, hvort hún vilji
ekki segja lesendum þessa blaðs eitthvað frá reynslu
sinni. Hún var þennan óveðursdag svipt fyrirvinn-
unni og stóð ein síns liðs með fjögur litil börn.
Hún tekur mér vel og vingjarnlega.
Hún segist hafa legið í inflúenzunni og börnin
hafi líka verið lasin, en nú séu allir á batavegi.
„Fékkstu ekki borgaða veikindadaga samkvæmt
nýju lögunum um rétt verkafólks?" spyr ég, því
að mér var kunnugt um, að hún hafði unnið síð-
ustu árin að staðaldri i frystihúsi.
„Ja, ég hafði ekki athugað það, vissi ekki um
þessa veikindadaga, vissi aðeins, að hægt væri að
fó greidda sjö daga, ef viðkomandi hefði orðið
fyrir slysi á vinnustað.“
„Jú, jú, blessuð vertu. Það eru ný lög, sem voru
sett í fyrra, sem tryggja fólki f jórtán veikindadaga,
ef það hefur unnið 1800 vinnustundir síðustu tólf
mánuði hjá sama atvinnurekanda, og með þess-
um tima má telja orlof og veikindadaga. Þú hlýt-
ur að eiga rétt á þessu.“
„Ja, ég hef áreiðanlega unnið svo mikið. Ég
þarf endilega að athuga þetta, ekki veitir af að
halda vel utan að sinu.“
Ég sný mér nú að erindinu.
„Á hvaða aldri voru börnin þin, þegar þú varðst
ekkja?“ spyr ég.
„I’au voru sex, fimm og tveggja ára, en hið
yngsta var ófætt, fæddist ekki fj'rr en um sum-
arið.“
„Hvernig tókst þér að komast yfir fjárhagsörð-
ugleikana fyrstu árin, á meðan þú gazt lítið unn-
ið þér inn?“
„Það var vissulega erfitt i fyrstu. Ég var alls-
laus, átti ekki svo mikið sem fyrir mat til næstu
daga. Maðurinn minn var nýbúinn að ljúka prófi
frá Sjómannaskólanum og átti meira að segja
óborgaðar skuldir vegna námsins. En mér var mik-
ið hjálpað. Meira en algengt er, held ég. Bæjar-
búar brugðust drengilega við og efndu til sam-
skota og færðu mér. Og fyrir þá upphæð tókst mér
að eignast þennan bæ, sem ég bý í, og það varð
mér ómetanleg hjálp. Þótt hann sé ekki stór, er
það mikils virði að eiga þak yfir höfuðið. Til þess
að ég gæti flutt í bæinn, þurfti ég að láta gera
mikið við hann, og til þess fór obbinn af slysa-
tryggingunni, sem ég fékk.“
„Fékkstu ekki talsverðar slysabætur?"
„Ég fékk þrettán þúsund og fimm hundruð
krónur. Það var allt og sumt.“ *
„Hjálpi mér! Voru dánarbætur ekki meira en
þrettán þúsund og fimm hundruð krónur á því
herrans ári 1952?“ varð mér að orði.
„Nei, ekki var það nú, en margur hjálpaði mér.
Ég held mér hafi þótt vænzt tim þær gjafir, sem
ég fékk strax eða fyrstu dagana. Mér er t. d. minn-
isstætt, að ég fékk fyrsta eða annan daginn eftir
slysið bréf frá konu hér á Akranesi, sem ég þekki
ekki neitt. Hún sendi mér elskulegt og uppörvandi
bréf og hundraðkrónaseðil. Sjálf skildi hún ástæð-
ur mínar vel, hafði einnig misst mann sinn í sjó-
inn með fiskibáti frá Akranesi mörgum árum áð-
ur og stóð þá uppi með lítil börn. Það var gott bréf
og gjöf, sem kom sér vel. Ég er þakklát henni
enn í dag.“
„En ekki hefur þú getað unnið þér neitt inn
fyrstu árin, meðan börnin voru svona ung?“
„Það var lítið. Ofurlítið vann ég þó heima, og
einnig ræktaði ég kartöflur fyrstu árin og hafði
dálitið upp úr því. Svo vann ég stundum dag og
dag eða tíma úr degi við ræstingu eða þvotta í
* Árið 1959 eru dánarbætur kr. 87.130,85.
19. JtTNl
15