19. júní - 19.06.1959, Qupperneq 18

húsum. En fyrst vann ég úti sumarið, sem yngsti
drengurinn var á öðru ári. Tvö eldri börnin voru
þá í burtu sumarlangt, drengurinn í sveit, en telp-
an hjá kunningjakonu minni. Tvö yngri börnin
voru þá á dagheimili, sem aðeins var starfrækt yfir
sumarmánuðina. Þá vann ég í þvottahúsi sjö tíma
á dag, gat ekki byrjað fyrr en um níuleytið, þegar
ég var búin að fara með börnin á dagheimilið.
Þegar heimilið hætti um haustið, varð ég að hætta
líka. En smám saman fór ég að vinna tíma úr degi,
ýmist á morgnana eða eftir hádegi, eftir því hvern-
ig stóð á skólaveru eldri barnanna. En á sumrin,
meðan dagheimilið starfaði, vann ég fulla vinnu.
Síðastliðin þrjú ár hef ég unnið í frystihúsi alla
vinnu, sem til fellur.“
„Já, og vinnustundir þínar eru nú svo margar,
að þú telst tvímælalaust til fastafólks,“ gríp ég
fram í.
„Ég býst við því, eftir því sem þú segir um
lögin.“
„Hefur þú nú svo miklar tekjur, að þú komist
sæmilega af með hópinn þinn?“
„Já, já, ég kemst vel af. Ég hef verið svo hepp-
in, að meirihluta vinnu minnar á síðastliðnu ári
hef ég verið á karlmannskaupi.“
„Hefurðu þá aðallega flakað?"
„Já, mest við flökun og lika við roðflettinguna
og ýmislegt, sem unnið er á karlakaupi. Þeir hafa
ef til vill verið svo hugulsamir, blessaðir verkstjór-
amir minir, að hafa ástæður mínar í huga, þegar
skipað hefur verið til verka.“
„Það er gott að heyra, að fjárhagurinn hefur
rýmkazt, en vinnustundir þínar verða víst ekki svo
fáar á hverju ári, fyrst þú ert viss um að hafa unn-
ið að minnsta kosti 1800 stundir á vinnustað og
auk þess hugsað um fimm manna heimili,“ segi
ég og hef samvizkubit yfir að hafa tafið þessa
vinnusömu konu heilt kvöld, þó að það sé raunar
sunnudagur.
„Já, sunnudagarnir og kvöldin fara í það að
hugsa um heimilið, en stundum er ég svo þreytt,
þegar ég kem heim, að ég verð að leggja mig
stundarkorn. Það borgar sig, ég er hressari á eftir.
Sunnudagamir fara til þvotta og þjónustubragða,
þá þarf að laga til föt barnanna fyrir vikuna. En
stundum falla úr vinnudagar, og ég er ekkert í
vandræðum með, hvað ég á að gera við þá.“
„Finnst þér ekki erfitt að gegna því ábyrgðar-
mikla hlutverki að vera bæði faðir og rnóðir?"
„Jú, ekki er því að neita. Ég held, að hver ekkja
óttist það mest í fyrstu erfiðleikunum, að henni
verði ekki unnt að halda barnahópnum hjá sér.
Það má segja, að úr því sem komið er, sé það ein-
mitt hamingja mín að fá að gegna bæði föður- og
móðurskyldum. Auk þess kemur þetta dálítið líka
af sjálfu sér. Eldri börnin venjast við að þurfa að
bera ábyrgð á hinum yngri og einnig á mörgu varð-
andi heimilið, þegar þau eru ein heima.“
„Finnst þér ekki, þrátt fyrir hinar vandasömu
kringumstæður, að þú getir leyft þér að líta bjart-
ari augum á framtíðina en áður?“
„Jú, svo sannarlega finnst mér það. Ef allt geng-
ur vel og ég hef heilsu, finnst mér ég vera komin
yfir örðugasta hjallannn. Ég hef verið svo hepp-
in, að börnin hafa verið heilsugóð, og nú á hvíta-
sunnunni á að ferma hið elzta. Ég var alin upp
við að þurfa að vinna, og í sannleika sagt finnst
mér nú, að ég lifi við betri kjör en ég átti við að
búa á uppvaxtarárum mínum fyrir norðan. Ég
missti föður minn sex ára gömul og varð snemma
að vinna fyrir mér. Ég hef kynnzt harðri lífsbar-
áttu allt frá æsku, og engin ástæða er fyrir mig
nú annað en vera vel bjartsýn."
Bömin hafa öðru hvoru verið að líta inn til
okkar, falleg og hraustleg, undrandi yfir þessu
langa samtali, sem tafði móður þeirra frá venju-
legum störfum.
Ég kveð Sigríði ekkju skipstjórans á m/b Val
frá Akranesi, sem fórst í fiskiróðri fimmta janúar
1952, og ég þakka henni fyrir samtalið.
Ég labba heim á leið út í vorkvöldið, og hugur
minn býr yfir aðdáun og þakklæti yfir fordæminu,
sem þessi tápmikla, bjartsýna kona hefur gefið
okkur.
Herdís Ólafsdóttir.
STÖKUR.
Þegar voriS við mér skín,
vildi ég þig finna.
Löng er ekki leiS til þín,
leiðin óska minna.
>}<
Leikur þýður Ijúflingsblœr,
létt á silfurþráðum.
Vonin unga við mér hlœr,
vinurinn kemur bráðum.
Valborg Bentsdóttir.
16
19. JfJNl