19. júní - 19.06.1966, Page 36

Sigrftur Einars frá Munaöarnesi:
Þegar ég var sautján ára
og komst undir regnbogann
Að vera sautján ára, er dásamlegt fyrir stúlku.
Það hljómar svo fallega: sautján ára, saut-ján ára.
Þegar sú langþráða stund er upprunnin, þessi
morgunn lífsins í ævintýraljóma draumsins um
Ljósaland, þegar ung stúlka er fullþroskuð, kom-
in á trúlofunaraldur, tekin gild i dansinn og er
nú ekki lengur stelpukjáni, sem enginn tekur
mark á. Að vera sautján ára og mega líta frjáls
í kringum sig, mæta hýru auga og fá kannske
biðil, mega að minnsta kosti eiga sinn drauma-
prins og svolítið ástarblóm í hjartanu. Þá er sól
yfir sundum, óskir, vonir og þrár vakna i hugan-
um og dafna þar eins og fíflar í varpa. En unaður
draumsins er samt eins og þurr kaka, ef aldrei
fæst uppfylling óska né vona, því alltaf þarf eitt-
hvað að vera að ske, einhverjar óskir að rætast,
en oft láta þær bíða eftir sér nema maður verði
svo heppinn að eiga óskastund. Til dæmis með
þvi að komast undir regnbogann. En sú þraut
reynist erfiðari en hún sýnist, því regnboginn er
mesti grallari og hleypur alltaf undan, ef ein-
hverjum dettur sú firra í hug að komast undir
hann eða ná til hans.
Samt skeði þetta ótrúlega ævintýri, þegar ég
var á sautjánda ári.
Einn fallegan vordag með úðaregn í lofti og
sól bak við ský, birtist hann i allri sinni dýrð
og litskrúði, hinn voldugi regnbogi, og ég sá
ekki betur en að hann stigi upp af snæhettunni
á Eiríksjökli, ræki hábunguna upp í himnaskör-
ina hjá Guði og setti síðan hinn endann niður á
Oddatána á landareigninni hans föður míns. Þetta
var ekki nema steinsnar frá bænum, þar sem ég
stóð úti. Hann sat þarna rólegur og hreyfðist ekki.
Ég var þá ekkert að tvínóna við það, heldur tók
til fótanna og fremur flaug en hljóp niður túnið,
yfir mýrarkelduna, móabarðið, engjalækinn og alla
leið niður á Oddatá, þar sem stóri-lækurinn renn-
ur út í ána. Svo eldfljót var ég, þótt ég segi sjálf
frá, að ég tel vafasamt, að Ólympíuspretthlaupari
hefði orðið mér hlutskarpari, enda var ég móð og
að niðurlotum komin, er ég náði þessum mikils-
verða áfanga. En hvað skeður? Stend ég ekki þarna
umvafin litskrúði og geisladýrð hins guðdómlega
regnboga og flogin í fang hinnar langþráðu óska-
stundar. En þá eru allar óskirnar, sem ég hafði
verið að safna í leynihólf hugans, gleymdar og
horfnar, eins og þeim hefði verið sópað burtu, og
ég stend þarna ráðþrota, má engu andartaki glata,
því óskastundin bíður ekki, hún er eins fljót að
hverfa og koma. En þá skýtur upp úr djúpi hug-
ans þeirri einu ósk, sem aldrei þaðan vék, en
flaut alltaf ofan á hinum göfugu og skynsamlegu
óskunum mínum, eins og til dæmis þeim að verða
nýt manneskja, ætt minni til sóma, þjóð minni
til þarfa og samfélagi mínu til ánægju, og svo
hinar nytsamlegu: að verða rík, eignast falleg föt,
dugandi mann og góðan hest. Nei. Á þessari stundu
voru allar þessar óskir og fleiri viturlegar óskir
faldar inni í skúmaskotum hugans, en hin, frekj-
an, sem alltaf flaut ofan á eins og vindbelgur á
vatni, var umsvifalaust töluð fullum rómi inn í
gulan, rauðan, grænan, bláan dýrðarljóma regn-
bogans. En kinnroðalaust get ég ekki ennþá, eftir
langan aldur, sagt þessa ósk mína upphátt og varla
liugsað, svo ég ætla heldur að skrifa þessi fáu
orð, sem ég þuldi í logandi fart frá því, hvað kom
En fyrst verð ég að skýra frá þvi, hvað kom mér
til að bera fram svo feimnislega ósk.
Ég, sem ekki var nema á sautjánda ári, lítil og
•!
'

34
19. JÚNÍ