19. júní - 19.06.1970, Qupperneq 10

Við einn hinna háu bcgaglugga í borðsalnum á Hótel
Borg situr lílill og pervisinn maður. Glugginn snýr i
vestur cg gegnum þéttcíin tjöldin grisjar í hvíta mjöll-
ina á Austurvelli og fannbarða styttu frelsishetjunnar
Jóns Sigurðssonar, þar sem hún frá stalli sínum beinir
auglilinu að örlagavaldi þjóðarinnar.
Gesturinn rýnir í matseðilinn. Hann leggur það ekki
í vana sinn að borða hádegisverð í veitingahúsum, en
þau hjónin eiga að sitja veizlu hjá liinu opinbera þá
um kvöldið, og frúin ákvað að cyða deginum í að velja
sér nýjan kjól. - Því er öðru vísi háttað með karlmenn-
ina. Þeir þurfa ekki að breyta til. Þeir geta gripið til
kjólfalanna þegar á þarf að halda, en konur geta ekki
sóma síns vegna sýnt sig oftar en i hæsta lagi tvisvar í
sama kjólnum.
Réttirnir á matseðlinum eru skráðir á íslenzku og
ensku nema sá allra dýrasti, sem skráður er að nokkru
leyti á frönsku. Geslurinn við gluggaborðið er ekki
sterkur í frönskunni cg á því erfitt um val. Hann langar
lil að gera sér dagamun, en embættismanni í trúnaðar-
stöðu cr minnkun í að kunna ekki frönsku. - Þó er ef
til vill hægt að fara að þessu með gát, þannig að þjón-
inn renni ekki grun i vandkvæði hans.
Það er rólegt í bcrðsalnum og gestir fremur fáir. Ein-
kennisklæddir þjónarnir cru farnir að gefa honum auga.
- Ætti hann að kalla á ungþjóninn? Nei, það er ekki
sambTðið virðingu hans. Hann skyggnist um eftir yfir-
þjóninum, en um leið er einn þjónanna kominn að borð-
inu með nólubók og blýant, reiðubúinn að taka við
pöntuninni.
„Með hverjum þessara rétta mælið þér“, spyr gestur-
inn yfirlætislega til þess að dylja vanmeLakennd sína.
„Schnitzel Cordon Bleu“. Þjónninn styður fingrinurn
svipbrigðalaust og án umhugsunar á dýrasta réttinn og
nefnir hann með lýtalausum framburði. Gesturinn kink-
ar kclli í viðurkenningar skyni og bætir við pöntunina
sveppasúpu og rjómarönd sem ábæti.
Hann er ánægður með sjálfan sig. Þetta hafði heppn-
azt vonum framar. Hann litast um í borðsalnum á með-
an hann bíður eftir matnum. Upp við súlurnar í miðjuin
salnum sitja nokkrir útlendingar að snæðingi, og
skammt þar frá tvær miðaldra frúr sem drekka kaffi og
líkjör. Þær hafa farið úr pelskápunum og smeygt þeim
yfir stólbökin. Andlit þeirra og hár er vandlega snyrt, og
þær skáblína á útlendingana undan löngum, fölskum
augnhárum. Hann kannast við þær. Báðar eru giftar sér
eldri mönnum í góðum stöðum. - Þær hafa lagt fæturna
í kross, svo að stutt pilsin færast cfar og sýna ósæmi-
lega hátl upp á lærin. Hann gelur ekki varizt að láta
augun hvíla eitl andarlak á vel sköpuðunt fólleggjum
þeirra.
Við hringborðið frammi við dyrnar situr hópur fjár-
aflamanna og ræðir hina nýju gróðamöguleika, eftir að
ísland gerðist aðili að EFTA. Borð þeirra er hlaðið
ljúffenguslu krásum og vínföngum, og yfirþjónninn
gengur sjálfur um beina. Þeir eru orðnir þrútnir í and-
liti af víninu cg nckkuð háværir. Augun eru útstæð
cg rök. Maginn uppblásinn. Hnakkaspikið flæðir yfir
hálslínið cg leggst í fellingum ofan á jakkakragana.
Þeir hlæja dátt og baða út feitum höndunum, milli þess
sem þeir skála.
„Oruggasta fjárfestingin er lóðir og aftur lóðir. Það
verður geysieflirspurn eftir lóðum þegar fram í sækir,
og þær hækka slöðugt í verði. IJið tæra, ómengaða and-
rúmsloft dregur athyglina að landinu, ha-ha-ha!“
Þetta minnir hann á að hringja til lögfræðings síns

4
o
O
19. JÚNÍ