19. júní - 19.06.1970, Blaðsíða 35

Herborg Friðjónsdóttir:
Endurfundur
Þú varst farinn - horfinn,
og ég fann, hve sárlega
ég þarfnaðist þín.
Ég leitaði þín lengi og
ákaft. - Vissi óljóst,
hvernig það hafði gerzt.
Sá í svip leiflur augna -
fálmandi hendur —
og hratt fótatak, sem fjarlægðist.
0, hefði ég skynjað,
sem starði ég mállaus
í mj úkan vökvann -
að leiðir skildust. -
Náð að kalla:
„Nei, - ekki! “
Ráðleysi og ringl,
stjákl um stofur og ganga. -
Fengi ég haldið áfram?
Myndir í skotum, en alll í kring
bert og tómlegt, af því þig vantaði. . .
— 0 —
Og svo loksins fann ég þig aftur —
I efstu kommóðuskúffunni í ganginum -
undir öllum vettlingunum.
Þar hafði hann sett þig -
meðan ég málaði stofuna -
alls staðar fálmandi óvitinn minn.
En nú varstu fundinn - langþráði hamar -
og ég gat farið - að hengja myndirnar upp aftur.
Sumarkveðja
Grassvörðurinn var óræður. Stundum var græn 'il-
hlökkun á slykjunni, en í næstu andrá hafði gulur von-
brigðadoði þrengl henni af sér.
En upp við húsvegginn var dverglilja vöknuð. Ein-
liver hafði andað ljóði á krónublöðin, og hún stóð og
brosli þeim allan liðlangan daginn.
Ég hafði lagt mig, þegar hún kom heim úr skólanum.
Ég rumskaði við bláll kort með blómamynd og gleðilegl
sumar.
- Hún bjó svona til handa öllum í bekknum. Heima
hjá sér í gær, þegar hún átti að skemmta sér og eiga frí.
O-o, hún er svo góð, hún Kristjana, hún sagði svolítið
við okkur. Hún er betri en allir, betri en þú, og meira að
segja betri en amma.
Ég vaknaði alveg, þegar ég sá votan roða kringum
augun.
- Hvað sagði hún?
- Ég segi það ekki.
-Farðu úl í mjólkurbúð og kauptu fjórar bollur og
eitt maltbrauð.
En þegar ég leil fram á stigaskörina, sat hún þar enn
eins og í leiðslu og horfði upp í ljósrákina frá glugg-
anum.
- Farðu strax - cg draumleiðslan hvarf úr stiganum.
Það vcru ekki lil bollur, en við fengum okkur mjólk
og malibrauð og urðum vinkonur.
- Hvað sagði kennarinn við ykkur?
- Þú ferð að hlæja.
- Nei, nei, ég skal bara vera svona í framan.
Það kom roði í vetrarfölar kinnarnar, og feiminn
fögnuður fyllti röddina.
— Hún sagði: Þið — eruð sumarið mitt!
19. J ÚNÍ
33