19. júní - 19.06.1970, Page 11

strax og hann kemur í skrifslofuna. Um þessar mundir
neyðast margir til að selja íbúðir sínar og því sjálfsagt
að notfæra sér það. Hann hefur greiðan aðgang að
bönkunum gegnum Flokkinn. Dýr húsaleigan sér um
endurgreiðsluna.
Gesturinn við gluggaborðið er orðinn óþolinmóður.
Fjáraflamennirnir komu um sama leyti og hann og hafa
þegar fengið afgreiðslu. Hann vindur höfðinu við lil
þess að gela séð á Dómkirkjuklukkuna. Hún er farin að
ganga tvö. Snjónum heldur áfram að kyngja niður, og
færðin er slæm. Virðulegir, vel húnir menn koma
frá bílastæðinu á bak við Alþingishúsið og feta sig var-
lega upp hálar tröppurnar.
I sömu andrá gengur þunguð kona fyrir gluggann, fá-
tæklega til fara og með tvö smábörn sér við hlið. Gesl-
urinn snýr andlitinu frá glugganum, þótt hann viti að
tjöldin skýli hcnum. - Getur maður þá aldrei fengið
að vera í friði fyrir þessu hyski! Samvizka hans er
hrein. Ogæfa þessa fólks er oftast sjálfskaparvíti. Hann
hefur einungis staðið vel í stöðu sinni og gætt hags-
muna bargarstjórnar og skattgreiðenda. Yfirboðarar
lians hafa ekkert út á hann að setja.
Loks kemur þjónninn til að leggja á borðið. Gestin-
um finnst hann verði að sýna það í einhverju að hann
eigi löluvert undir sér, þrált fyrir kunnáttuleysi í
frönsku. Slíkl hefur alltaf stórkostleg áhrif á þjóna. -
Hann þreifar á diskunum og segir kuldalega og með
dálillum þjósti.:
„Diskarnir eru kaldir. Viljið þér gera svo vel að hita
þá?“
„Sjálfsagt", svarar þjónninn og tekur diskana með
rér.
Eftir skamma slund kemur hann aflur og framreiðir
matinn með leikni fagmannsins. Gesturinn helgar sig
máltíðinni. Dómkirkjuklukkan slær tvö stutt högg. Ekk-
ert liggur á . . .
Þungaða konan leiðir börnin inn í sund við hliðina
á Idótel Borg, en þar er inngangur í húsið sem hún á
erindi í. Henni hugkvæmist ekki að fara með lyftunni en
klöngrast upp stigana fram hjá dyrum merktum: Al-
mennar tryggingar, upp á fjórðu hæð. Hún er alltof sein
í því. Skrifstofan er troðfull og loftið þungt. Biðraðirnar
ná alveg fram á stigapallinn.
Þetta er hljóðlálur hópur með vesöld og örvinglan
skráða í andlitsdrættina. Þarna eru atvinnulausir verka-
menn, sem ekki hafa haft fyrir því að klæðast spariföl-
unum eða eiga þau engin. Einstæðar mæður með barn
á handleggnum. Gamalmenni sem kjósa fremur að sjá
um sig sjálf en eyða síðuslu ævidögunum á elliheimili.
en geta þó ekki dregið fram lífið á ellilífeyrinum einum
saman. Öryrkjar og olnbogabörn þjóðfélagsins. En einn-
ig miðaldra, vel klætt fólk er virðist óvant að leita á
náðir hins opinbera.
Fulltrúarnir eru allir mættir nema einn, og smám
saman fer að saxast á biðröðina framan við dyr þeirra.
Þurfalingarnir tínast út úr einkaskrifstofunum með gult
blað í hendinni, sem þeir kvitta og leggja uppburðarlitlir
á hilluna í gjaldkeralúgunni. Gjaldkerinn lítur á upp-
hæðina strangur á svip, telur vandlega fáeina seðla úr
peningakassanum og réttir viðkomanda án þess að
stökkva bros sem svar við auðmjúkum þakkarorðum.
Þeir sem afgreiðslu hafa hlolið hraða sér út úr skrif-
stofunni líkt og staðnir að ódæðisverki.
Biðtíminn er orðinn langur fyrir þunguðu konuna á
stigapallinum. Hún er í hiðröð þess fulltrúa sem enn er
ókominn. Stólar standa í röð upp við veggina í skrifstof-
unni, en þólt konan sjái autt sæti, þorir hún ekki að fara
úr biðröðinni af ólta við að glata rétti sínum. Alltaf
bætist við hópinn,og komið hefur fyrir að úthlutun hafi
verið stöðvuð í miðju kafi vegna fjárskorts.
Aldrei hefur verið jafn mannmargt i skrifstofunni og
í dag, enda fyrsti dagur mánaðarins og auk þess föstu-
dagur. Gólfið er blautl og óhreint af öllu traðkinu.
Mæðurnar sleppa því ekki yngstu börnunum af höndum
sér en sveigja hakið og lála þungann hvíla á annarri
mjöðminni til hægðarauka. Hvimandi augnaráð og
hræðsla við að rekast á þekkl andlit einkennir biðstofu
smánarinnar.
Tveir rosknir menn ræðast við i hálfum hljóðum:
„Það er ekkert spaug þegar manni er sagt upp vinn-
unni“, segir annar þeirra í afsökunartóni. „Ég er búinn
að vera vinnulaus frá því í vor, og atvinnuleysisbætur
eru ekki greiddar nema sex mánuði í senn. Svo verður
maður að stimpla sig næstu sex mánuði án þess að fá
neitt.“
„Sama sagan hér“, segir hinn. „Ég er ekki nema rúm-
lega sextugur en of gamall til að fá vinnu og of ungur
til að komast á ellistyrk.“
„Tja, ekki verður maður nú feitur á honum.“
„Það er þó betra en ekki neitt. . . Hvað á að verða
um okkur roskna fólkið þegar framboð á ungu starfs-
fólki eykst jafnt og þétt?“
„Það er eins og þeir vilja hafa það. Eftirspurnin á að
vera lægri en framboðið til þess að halda launakröfun-
um í skefjum.“
Mennirnir líta flóltalega í kringum sig eins og til að
aðgæta hvort afsökun þeirra hafi verið tekin gild. Þeir
eru sómasamlega klæddir og finna sárt lil þess að þarna
eiga þeir ekki heima.
19. JÚNÍ
9