19. júní - 19.06.1976, Qupperneq 25

félagsins en með þeim hætti taldi
hún að félagið ætti auðveldara
með að hafa áhrif á þingmenn og
ég er sannfærð um að þar hafði
hún rétt fyrir sér.
Þessi glœsilegi fundur hefur auð-
vitað gert margar samþykktir um jafn-
réttismál og gunnreifar stjórnarkonur
síðan gengið í það verk að koma þeim í
framkvœmd?
Já, samþykktirnar getum við
séð í fundargerðinni. Fjórða sam-
þykktin er á þessa leið. „Konur
hafi sama rétt og karlar til allrar
vinnu og sömu hækkunarmögu-
leika og þeir. Gifting eða barn-
eign sé engin hindrun fyrir at-
vinnu né ástæða til uppsagnar.“
Síðan var farið að nudda í að
koma þessari samþykkt og öðrum
á framfæri. Stór sendinefnd fór á
fund forsætisráðherra sem þá var
Ólafur Thors. Hann tók okkur
mjög vel og var glaður og reifur
þegar hann ræddi við kvenna-
hópinn. Þá var launalagafrum-
varpið komið fram á Alþingi og
við lögðum fyrir hann breytinga-
tillögu okkar og greinargerð sem
byggð var á rannsókn á kjörum,
menntun og starfsaldri 118
stúlkna sem störfuðu á skrif-
stofum rikisins í Reykjavík. Það
var nefnd skrifstofustúlkna úr
K.R.F.Í. sem vann þetta mikla
verk.
Svo var það heimsóknin sem
þú byrjaðir á að tala um. Þetta
var fjárhagsnefnd efri deildar sem
við hittum að máli. í þingskjölum
má sjá að í nefndinni voru þá
Magnús Jónsson, Lárus
Jóhannesson, Bernharð Stefáns-
son, Kristinn Andrésson og Har-
aldur Guðmundsson. Allir eru
þessir menn nú látnir nema Lárus
og einnig allar konurnar, sem ég
man með vissu að voru þarna,
nema ég og Dýrleif.
Manstu eftir viðbrögðum þeirra við
málflutningiykkar?
Flestir þeirra sögðu litið en
virtust hafa góðan skilning á
málinu og árangurinn varð eftir
því. Jafnréttisákvæðið komst inn
í lögin. Þó man ég að einhver lét
þau orð falla að kvenfólk hefði
ekki jafnmikinn áhuga á störfum
sínum og karlmenn og væru oft
fjarverandi. Mig minnir að ég
hafi þá svarað þvi til að konur
væru yfirleitt samvizkusamari og
stundvísari en karlar.
Það hafa sem sagt verið svipuð
orðaskipti 1945 og títt heyrast í allri
jafnréttisumrœðu nú röskum 30 árum
síðar. En heldur þú að þessi lagabók-
stafur hafi komið að gagni?
Ég man að einhver þing-
manna lét þau orð falla
að kvenfólk hefði ekki
jafn mikinn áhuga á
störfum sínum og karl-
menn og væru oft fjar-
verandi. Mig minnir að
ég hafi svarað því til að
konur væru yfirleitt sam-
viskusamari og stundvís-
ari en karlar.
Launamisréttið hélt auðvitað
áfram í því formi sem við þekkj-
um mætavel. Stúlkur héldu
áfram að vera skrifarar og karl-
menn bókarar í hærri launum en
það mátti nota þennan lagabók-
staf í sókn og vörn. Þegar um ný
störf var að ræða kom t.d. ekki
annað en jafnrétti til greina eftir
þetta.
Já, það minnir mig á að þú tókst við
stjórn Veðurstofunnar árið eftir og
sama vor byrjaði ég að vinna á þeirri
góðu stofnun sem aðstoðarmaður að
sumri til. Starfstitillinn aðstoðarmaður
hljómaði dálítið undarlega um unga
stúlku á þeim árum en frá þessu ári
ríkti fullkomið jafnrétti á Veður-
stofunni um „skipun í starfsflokka og
flutning milli launaflokka“. Ég ætla
að leyfa mér að fullyrða að þar hafi
bœði forstjórinn og lagabókstafurinn átt
hlut að máli. En það vœri gaman að
víkja aðeins aftur að landsfundinum
góða.
Það var í rauninni fyrir til-
viljun að ég mætti á fundinum.
Soffía Ingvarsdóttir átti að vera
fulltrúi Alþýðuflokksins en hún
forfallaðist og ég kom í hennar
stað. Eins og ég sagði áðan stóð
fundurinn í ljóma hátíðarinnar
miklu 17. júní. Rigningin var um
garð gengin og staðurinn skartaði
sínu fegursta í himnesku veðri.
Allur viðurgerningur í Valhöll
var frábær og þó of miklum tíma
væri eytt í umræður um skipu-
lagsmál, sem menn voru auðvitað
ekki á einu máli um, þá voru allar
konurnar svo glaðar og sáttfúsar
að auðvelt reyndist að ná sam-
komulagi um hvaðeina. Laufey
hafði þarna forystuna og áhugi
hennar takmarkaðist að sjálf-
sögðu ekki við launamál. Það
voru mörg mál á dagskránni sem
voru hjartansmál hennar. Ég
man t.d. hvað hún lagði ríka
áherslu á að K.R.F.I. gerði allt
sem unnt væri til að bæta réttar-
stöðu þeirra stúlkna sem sátu
uppi með hermannabörn í fang-
inu og ekkert meðlag úr hendi
föður, sem oft reyndist ófinnan-
legur, þegar máli var svo komið.
Gerðist ekki einnig eitthvað
ánœgjulegt utan fundanna?
Jú, ég man sérstaklega að Ben-
edikt Sveinsson kom og stóð ber-
höfðaður á Lögbergi og fræddi
okkur um staðinn. Við sátum
niðri í gjánni og hlustuðum en
einmitt þaðan úr gjánni taldi
Framhald á bls. 58.
23