Sólskin - 01.07.1944, Blaðsíða 46

í veizlu og hafði tafizt heima. Það mátti engu
muna, að hann væri orðinn of seinn, en hann
varð þó að létta svolítið undir með konunni.
Síðan yrði hann að taka til fótanna.
Þetta varð nú verra en hann hafði haldið.
Jafnskjótt og hann hafði tekið sofandi barnið
á handlegg sér, hné móðirin til jarðar og hann
gat ekki haldið henni uppréttri. Þarna stóð
hann nú og vissi ekki, hvað hann átti til
bragðs að taka.
„Leggðu barnið niður og hlauptu burtu“,
hvíslaði rödd í hugskoti hans. „Annars kem-
urðu of seint í veizlunaa. En drengurinn
kreppti hnefana.
„Þegiðu“, sagði hann. „Verra gæti hent
mig en að koma of seint til veizlunnar“.
Það eina, sem hann hafði nú í huga, var að
finna einhvern, sem rétt gæti hjálparhönd. En
hvergi var mann að sjá. Það var eins og jörðin
hefði gleypt hverja einustu manneskju þetta
kvöld.
Nokkru fjær í ásnum var samt mannvera.
Það var ung stúlka í einkennisbúningi Hjálp-
ræðishersins. Hún var útgrátin og horfði
þreytulega yfir stórborgina fyrir neðan sig.
44