Sólskin - 01.07.1967, Qupperneq 54

varð hann fró sér numinn af harmi. Hann segir
brœðrum sínum, hvers hann hefur var orðið,
og aflar það þeim ómœlilegrar hryggðar. Þeir
segjasf hafa viljað gefa til þess alla eigu sína,
að þeir hefðu aldrei farið þessa ferð, því að
þó hefðu þeir þó getað veitt hinni fögru kóngs-
dóttur nóbjargirnar. En mitt í þessum harma-
tölum, dettur þó miðlungsbróðurnum klœðið
sitt í hug, og að ó því geti hann þó komizt í
einni svipan til borgarinnar. Hann segir þetta
brœðrum sínum, og verða þeir nœsta glaðir
við. Þeir breiða í sundur klœðið og stíga ó það
allir samt. Líður það þegar í loft upp með þó
og til borgarinnar ó örstuttum tíma. Þeir brœð-
ur flýta sér sem mest mega þeir til herbergja
kóngsdóttur, og er þar hin mesta hryggð ó öll-
um. Þeim er sagt, að hvert andartak sé hið síð-
asta fyrir kóngsdóttur. Þó dettur yngsta bróð-
urnum í hug eplið góða, og veit hann fyrir víst,
að aldrei muni meiri þörf ó að reyna kraft
þess en nú. Hann gengur því tafarlaust inn að
sœng kóngsdóttur og leggur eplið undir hœgri
hönd hennar. En ó samri stundu var eins og
nýtt líf fœrðist í allan líkama kóngsdóttur, augu
hennar lukust upp, og að litlum tíma liðnum
52