Sólskin - 01.07.1967, Blaðsíða 84

Á kvöldin komu þeir þar saman eftir veiði-
ferðir, kyntu ból, settust kringum það og störðu
inn í eldinn.
Veiðimenn sögðu frá viðureign við dýr og
frá hœttum, sem þeir höfðu lent í eða sögur
af frœknleik sínum. Ættarhöfðinginn talaði þá
til œttar sinnar og sagði fyrirœtlanir sínar.
Loks var stiginn dans kringum bálið, og þeg-
ar rökkrið sígur yfir skóginn og hœðirnar í
kring, fljúga neistar Indíánabálsins út í myrkr-
ið, flöktandi bjarma slœr á rauðskinnana og
dansendurnir œsast með söng og einkennileg-
um hljóðum og ópum.
Þannig dansa þessi villtu náttúrubörn með
hoppi og stökkum, einkennilegum fótaburði,
fálmi og ýmsum svipbreytingum, þangað til
bálið dofnar og bjarminn hverfur af svœð-
inu, þá skreiðist fólkið undir skinntjöldin, en
svartamyrkrið og þögnin leggst yfir Indíána-
byggðina.
Indíánum þykir vœnt um börnin sín. Mœð-
urnar annast börnin venjulega, þangað til þau
eru fullþroskuð. Mœðurnar bera börnin í skinn-
pokum á bakinu, meðan þau eru lítil, en litlu
82