Sólskin - 01.07.1967, Blaðsíða 92

eftir voru allir drengir skólans, 23 að tölu,
komnir saman við skólahúsið. Það, sem til stóð,
var svo œvintýralegt og „spennandi1*, að eng-
inn hafði sofnað, en allir beðið þess með
óþreyju, að heimafólk þeirra festi svefn, svo
að þeir gœtu lœðzt burt.
Verkfœrin voru sótt í malargryfjuna og tek-
ið til óspilltra mólanna að ryðja skólaveginn.
Það var unnið af fyllsta kappi og verkið var
erfitt, svo að svitinn lak og bogaði af drengj-
unum. Sumir steinarnir voru harla þungir og
tregir að víkja úr bœlunum, sem þeir höfðu
fengið að liggja í óóeittir um ómunatíð. En
þeir urðu að lóta undan sameinuðum ótökum
stœltra og viljafastra drengja. Verkinu miðaði
vel, undir gamanyrðum, hlótrum og bollalegg-
ingum um óhrifin, sem það hefði. Svenni var
auðvitað verkstjóri og skipaði röggsamlega
fyrir.
Klukkan að byrja að ganga fimm var verk-
inu lokið. Drengirnir skiluðu óhöldunum og
flýttu sér heim, til þess að hafa tíma til að
sofa dúr, óður en þeir yrðu vaktir í skólann.
Enginn þeirra vildi koma of seint þennan dag-
inn.
90