Sameiningin - 01.11.1889, Síða 4

—132—
færi á ('iSrum síað, því ekki má ganga þegjandi fram hjá
. þeirn.
Enn fremur tekur síra Matthías þaö fram, að jeg
kcnni guðfræðingunum einura um hinn andlega dauða,
sem nú ríkir á fósturjörð vorri, og hann kallar þá ákæru
berntlíUhga. En þetta hef jeg ekki gjört. Jeg sagði að
eins, að niðurlæging sú, sem kirlcja þjóðar vorrar nú er
stcdd í, væri prestastjettinni að kenna.. Og sú ákæra get-
ur mjer engan veginn fundizt bernskuleg. því jeg veit
ckki betur, en það sje prestastjettin, sem til þess er sett
ineðal þjóðanna, að skapa andlegt, kirkjulegt líf og hrinda
dauða og rotnun á dyr með vitnisburðinum um frelsið og
frelsarann. Og jeg veit ekki betur, en það sje almennt
viðurkennt, að það sje ónytjungsskap og andleysi presta-
stjettarinnar að kenna, þegar dauði og rotnun einkennir
hið kirkjulega líf hjá einhverri þjóð. það er ekki krist-
indómurinn, sem hefur tapað neinu af sínu upprunalega
atíi til að skapa andlegt líf og andlegan áhuga,—- andlegt
sumar í hjörtum Jjóðanna, ef svo má að orði komast.
En það er þeim að kenna, sein eiga að flytja einni þjóð
kristindóminn, ef vitnisburður þeirra um hann er þannig
lagaður, að hann kemur málefni kirkjunnar og kristin-
dómsins í fyrirlitning. Og fyrir frammistöðu prestanna er
kirkja þjóðar vorrar í annari eins fyrirlitning og niður-
læging, og sýnt er fram á í fyrirlestri. þeim, scm áður
er bent á, urn vorn kirkjulega arf. Jeg trúi því ekki
fyrr en jeg neyðist til þess, að þeim, sem þann fyrirlest-
ur lesa, finnist sú ákæra sjerlega bernskuleg, að presta-
stjett íslands beri ábyrgðina fyrir hið [kirkjulega ástand,
eins og það nú er í landinu.
því næst spyr síra Matthías, hver sá kristindómur sje,
sein vjer prjedikum. „Hafið þið kristindóm ? Hvern þá ?“
spyr hann oss ennfremur. Ekkj má hann taka mjer það illa
upp, þótt jeg segi honum, að fremur þyki mjer þessar
spurningar hans undarlegar. Hátt á fjórða ár hefur hann
lesið kristindóinstimarit það, Sem vjer gefum út hjer vest-
ur frá. Hann hefur fylgt með í allri vorri baráttu bjer
betur en flestir, ef ekki allir, bræður vorir heima. Hann