Sameiningin - 01.11.1889, Side 11

139—
framtíðarinnar eða „Messías"— Davíö kallaði sig þannig sjálf-
an nafni þessu — átti eins og Davíð, að sitja í hásæti á
Síon. Og frá Síon átti hann, eins og Davíð, að ríkja yfir
heiðingjunum með járnsprota, sem hæglega skyldi brjóta
á bak aptur alla mótstöðu og mótþróa. Hann átti að
sundurmola óvini sína eins og stökk leirker. 0g þetta
átti hann að vera fær um, af því að Jehóva ætlaði að
vera með honum, eins og liann hafði verið með Davíð og
gjört hans armlegg styrkan. En á Innn bóginn átti sam-
bandið milli konungs framtíðarinnar og Jehóva að vera
enn þá miklu innilegra en á milli Davíðs og Jehóva. Je-
hóva hafði lofað, að hann skjddi vera f a ð i r allrar Da-
víðs konungs-ættar, og hún skyldi vera honum sonur,
sem hann aldrei myndi útskúfa frá augliti sínu, eins og
hann hafði gjört við ætt Sáls, þótt hann gæti neyðst til
að refsa lienni, ef hún „breytti illa“. Og þessi sonarstaða
er svo algjörlega á sjerstakan hátt tileinkuð hinum mikla
konungi framtíðarinnar eða Messíasi. Guð smyr hann —
eins og hann hafði smurt Davíð — til konungs yfir Síon,
sitt heilaga fjall. 0g með þessari smurningu tekur guð
hann sjer í «onar stað. Og þótt því fari fjærri, að vjer í
þessuin oiðum Davíðs og samtíðar hans, getum innifalið allt,
sem vjer nú felum í þeim, þá er það þó víst, að Jehóva
kallar aldrei nokkurn annan einstakan mann s o n s i n n,
en konung framtíðarinnar. Og jafn-augljóst er það, að
þetta ástúðlega tignarnafn felur í sjer hina mestu sæmd, sem
liægt er að hugsa sjer frá sjónarmiði trúaðra fsra-
elsmanna. 0g eins og Messías framtíðarinnar stendur í
miklu innilegra sambandi við Jehóva, en Messías nútíðar-
innar, þannig á hann einnig að „erfa“ miklu stærra veldi.
Hann er sonur Jehóva, stjórnara alheimsins. Og af honum
fær hann í föðurarf yfirráð yfir heiminum. Davíð bað
einnig einu sinni um yfirráð yfir heiminum. En svarið
var svo alvarleg refstin, að hún kom honuni til að hætta
við allar þessháttar bænir. Ef „sonurinn" beiddi um hin
sömu yfirráð yfir heiminum, j)á skyldi ást föður hans gefa
honum tafarlaust: „jtjóö'irnar að erfð og jarðarinnar enda til
eignar“. Og veldi íoður hans átti að vera honum veð fyr-